Mijn eerste keer… na tien jaar zonder!

Tien jaar lang heb ik het niet gedaan. Echt. Daarvoor deed ik ‘het’ ook al niet zo heel vaak maar toch. Ik deed het. Nu was het dus eindelijk weer zover. Na tien jaar ‘zonder’ ging ik het weer doen. Een hele week heb ik er buikpijn van gehad. Het porcelein is uit mijn toiletpot weggeschroeid. Vijf keer per dag was het raak. Heb je al eens Thais gegeten? Maar dan extra pittig? Ik bedoel dus echt heet. Zo heet dat het Thaise meisje je met haar liefste glimlach van te voren waarschuwt dat het heet is. Een gewaarschuwd man telt dan voor twee. Je begint aan je soep en een tafelgenoot vraagt om een zakdoek omdat zijn neus, door de pepers in het soepje, spontaan begint te druppelen. En daadwerkelijk, uit zijn neus druppelt verdunde snot in zijn soep. Op zijn voorhoofd en bovenlip staan zweetdruppeltjes, zijn gezicht krijgt de kleur van een brandweerauto en het druppelen gaat over in een klein stroompje en de soep krijgt een troebel kleurtje. Smakelijk eten.

Nou, dan het effect als je de dag daarna je darmkanaal aan het ledigen bent? Alsof mister Tsjakka een zak gloeiende kolen door je darmkanaal laat rollen, bij wijze van variatie op het kooltjes lopen. Eenmaal bij je kringspier lijkt het of de gravers van het Westerscheldekanaal een verkeerde afslag hebben genomen en nu via je rectum een uitgang proberen te forceren teneinde frisse lucht op te snuiven en daglicht te zien. Je kringspier lijkt het te begeven totdat zeventien gallon sproeipoep je pot omtovert tot een soort modderig en glimmend knollenveld waarin een granaat is geëxplodeerd. Nogmaals smakelijk eten.

Zoals ik al zei, de hele week heb ik er buikpijn van gehad. Alleen niet van Thais eten maar van de zenuwen. Het soort zenuwen die je krijgt voor een belangrijk examen. Zo’n examen waarvoor je niets voorbereid hebt maar waar wel de rest van je levensloop van afhankelijk is. Haal je dit examen niet, dan mag je de rest van je leven ‘sleuvengraven’ (nee, ik boel hier niks sexueels mee), rekken vullen bij Appie Happie of ondergronds ‘in de koel’.

Maar ik had ook geen examen. Ik moest optreden met mijn band. De eerste keer na tien jaar weer op een podium. Voor alle duidelijkheid, ik ben geen 16 meer. In die tijd was ik zonder enige twijfel de beste airguitar-speler van de westerse beschaving. Een echte notenpoeper. Sweeps, arpeggios, toonladders achterstevorenenopz’nkop. Ik speelde alles: AC/DC, Kiss, Van Halen, Black Sabbath, Ozzy Osbourne, Rush en later Yngwie Malmsteen, makkie, ik deed het allemaal. En dan zonder op de gitaarhals te staren maar gewoon met de blik op ‘ik ben cool’ en bangen maar. Mijn nek was in die tijd de meest ontwikkelde spier. Mijn vingers soepeler dan het lijf van Mata Hari en mijn houding, daar kan Zakk Wylde (Ozzy) tegenwoordig een puntje aan zuigen. Hij heeft het niet kunnen zien, hij is er te jong voor, anders zou ik stellig beweren dat hij het van mij heeft afgekeken.

Daar stonden we dan, vijf man van rond de veertig, Deep Purple te coveren. In Neer, op kermis maandag. Het gepupel aldaar vanaf twee uur ’s middags aan het gerstennat en tegen de tijd dat wij het podium beklommen maakte het geen reet verschil of we Deep Purple speelden of Abba. Niemand zou het verschil gemerkt hebben. Bij het eerste nummer ging het al mis. En goed ook! Dan denk je ‘wat de fuk kan mij het schelen ook’ en speelt de rest van het optreden de sterren van de hemel. Althans, zo voelt het dan. Bewogen heb ik overigens in het geheel niet. Behalve mijn handen dan. Ik heb ook niet de zaal ingekeken. Nou ja, heel af en toe, als mijn gitaarpartij het even toeliet, keek ik even of mijn poppeduifje niet versierd werd door ‘man met tractor zoekt…’