Mijn eerste Kerstmis

Ik kijk voorzichtig door mijn eigen glas. Gelukkig heb ik geen hoogtevrees, hoewel het wel een beetje duizelt. Maar dat is meer van de indrukken rondom mij heen dan van de hoogte. Zo hangt bijvoorbeeld naast mij een rare sneeuwpop rond. Hij glinstert door de kleine lampen die rond hem heen hangen. Ook hij heeft last van vallende dennenaalden. Ze landen op zijn kop. Maar ook hij kan helaas niet krabben. En ik maar denken. Je zult jeuk hebben en geen armen. Dan moet je altijd iemand vragen om je te krabben. En niet alleen je rug. 

Hee er staat ineens iemand mij aan te gluren. Een dikke neus verschijnt voor mijn glas. De ogen die boven de neus zitten speuren het glas af. Ik weet het, ik ben moeilijk te polsen. Wie ben ik nu eigenlijk? Ach, misschien biedt het troost aan onderzoekende blikken, maar ik weet het zelf ook niet. Degene die mij ontworpen heeft moet haast dronken zijn geweest. Dat kan niet anders. Zo zit ik scheef in deze rare bol. De kleren zijn ook slecht gekozen. En überhaupt, wie verkleedt er nu een hond. Een scheve teckel in een vreemd kerstpakje met een klein vilten gewei op zijn hoofd. Wie verzint dat nu? 

Naast me begint een klok te luiden. Spierwit rinkelt hij heel schel. De neus en ogen blijken ook handen met vingers te hebben. Door het gebeier sneeuwt het nog meer dennenaalden. Het zij zo. Straks gaat het licht uit. Heel misschien krijgt mijn gastheer die het zo moeilijk heeft zo vlak bij de verwarming nog een flesje water. En dan is het weer lekker slapen. Morgenochtend weer vroeg op en vrolijk pronken. Dat maakt iedereen blij. En maar hopen dat ze niet vals zingen. Oh Tannenbaum, oh Tannenbaum …