Mijn moeder verblijft ergens anders -2

‘ben bij mama geweest’ appte mijn zus. Ik schrik, het zou toch niet? Ik bel mijn zus en luister, ‘het gaat niet goed met mama, je gaat schrikken’. Mijn zus, ik ken haar emoties. Ik schrok al bij de eerste zin, maar dat zeg ik niet. ‘mama is erg afgevallen! Afgevallen?, nog meer…

Ik ben verdrietig, mijn triestheid kan ik niet beschrijven, nadat de verwardheid van onze moeder mijn gehoor binnenstroomt. ‘Ze barricadeerde haar kamerdeur met stoelen, loopt ‘s-nachts over de gang achter het verrijdbare nachtkastje en sprak een andere taal, vertelde een verzorgster die ik een dag voordat mijn zus haar app bericht naar mij stuurde. Het maleis uit haar jeugd, dat weet ik, de verzorgster niet.

Morgen ga ik heel vroeg naar Dordt en ga haar verzorgen, kijken, praten en luisteren en knuffelen. ‘Rudi daar ben je’ zal ze wel zeggen om daarna mijn naam te vergeten. Mijn moeder, 92 jaar en op weg naar haar levenseinde, ik weet het, ik voel het maar weet ook dat zij, nog niet zo lang geleden aan mij en mijn dochter Fleur vertelde ‘ik ben klaar, het is goed zo om gewoon (..) opeens dood zijn zonde pijn’.