Op vrijdagavond spring ik iets voor negen uur op mijn fiets richting stamkroeg om de eerste voetbalwedstrijd van het Nederlands elftal te kijken. Ik fiets hard, want ik wil er eigenlijk geen minuut van missen. Ik zet mijn karretje op slot en stap de dampende kroeg binnen, tot de nok toe gevuld met oranje-supporters. Rode wangen met Nederlandse vlaggetjes erop getekend, voetbalshirtjes en toeters. Een paar bekenden springen enthousiast op mijn nek, iemand schuift een biertje in mijn hand. Ik zoek een goed stekkie uit met maximaal zicht op het tv-scherm.

Ik voel een arm om mijn middel. Gevolgd door een ‘dag-schat!’ Ik ruk me los. De enige die ongevraagd aan me mag zitten is de Marshmellow, en ik weet even heel zeker dat hij het niet kan zijn. Ik draai me om. Achter me staat de vader van jongetje Nachtridder. Ik reageer rustig. ‘Zo vriend, leuk dat jij er ook bent, en deze keer gelukkig zonder dat mooie ventje van je!’ Ik ben oprecht blij dat de man zijn kind niet weer mee naar de kroeg heeft genomen. Op dat moment voel ik een kleverig kinderhandje in mijn hand. Ik kijk omlaag en staar in de donkere ogen van jochie Nachtridder. ‘Hoi Vuurdraak’, zegt ie zacht. Gehuld in een Arjen-Robben-voetbalshirt klimt ie met rode wangen op de kruk voor me. Zijn vader houdt hem vast. Hij zegt niets. Ik ook niet. Ik staar naar de tv.

Vader Nachtridder biedt me een drankje aan. ‘Nee bedankt!’, zeg ik ferm en hou mijn hand op mijn nog half gevulde bierglas. ‘Goed gesprek hadden wij gisteravond he…’ probeert ie. Ik denk even terug aan de avond ervoor. Ik had na een veel te lange werkdag met slechts wat kippensoep als brandstof een wijntje in de stad gedronken. Resultaat was een heerlijk directe open bui. Kadootje voor papa Nachtridder. Hij kreeg de volle laag. Mijn ongezouten mening over het feit dat ie zijn zoontje zo vaak meesleurt naar de kroeg. Hij kon geen kant op, de Vuurdraak in mij stak de kop op. Na een kwartier vuur spugen gaf hij me gelijk. Zijn excuus was zijn eigen jeugd. ‘Hoe denk je dat ik zo geworden ben dan?’ vroeg ie me. Ik kon het allemaal niet meer aanhoren en ben huiswaarts gegaan. Toch apart dat hij zich ons gesprek nog zo goed kan herinneren gezien de staat waar hij in verkeerde. Had dat witte-wijn-infuus toch nog wat van zijn hersencellen heel gelaten.

Ik schrik op van het gejuich, Nederland scoort weer! De Nachtridder merkt het niet eens, hij is moe. De dag is al veel te lang voor een jongetje van zeven. Zijn vader is met hem naar het strand geweest en blust de dag af in de kroeg. De Nachtridder heeft zelfs geen oog meer voor het voetbal. Het vlaggetje op zijn wangen is helemaal uitgelopen. Hij speelt op de smartphone van zijn vader een spelletje. Ik zie hem knikkebollen. Hij trekt aan mijn mouw. ‘Ik ben moe’, zucht ie. Hij legt zijn koppie op mijn arm en zakt tegen me aan. Ik hou hem vast en strijk zijn haar achter zijn oortje. Zijn vader kijkt me aan. ‘Als de wedstrijd klaar is gaan we heus naar huis hoor!’ Vol afgrijzen kijk ik hem aan. Dat is pas over anderhalf uur…spookt het door mijn hoofd. Ik voer innerlijke strijd. ‘Niet mee bemoeien…’ gebaart het groene mannetje naar me. Ik kan er op dat moment niet meer van maken. Het leven kan soms zo oneerlijk zijn, dat weet ik als geen ander. Ik hou de Nachtridder vast en aai hem over zijn bol. Zijn vader tikt het zoveelste wijntje weg en flirt met de dames naast me.

In de rust wil de Nachtridder niet van zijn kruk af, hij moet wel plassen. ‘Anders zit er straks iemand anders en moet ik staan’. Ik til hem van de kruk af en beloof dat ik zijn plekje in de gaten hou. ‘Ga maar naar de wc, duw ik hem vooruit, de Vuurdraak bewaakt jouw kruk met haar leven!’ Zijn ogen glimmen. Dat vindt ie mooi. Hij rent weg. Tijdens de tweede helft laat de Nachtridder zelfs zijn chocomel staan. Te moe. Voor hem staat een bakje onaangeroerde koude slappe friet met Zaanse mayo. Weinig schijf van vijf… ‘We gaan straks naar huis maar eerst heeft mijn papa nog grote dorst!’, mompelt ie slaperig tegen me. Ik geef hem een knuffel. Om mij heen hebben meerdere mensen zich een mening gevormd over het te jonge mannetje in de te volle kroeg op een te laat tijdstip. De vader kijkt schichtig om zich heen. De scheidsrechter fluit af. Nog een laatste wijntje…en dan mag de Nachtridder eindelijk naar zijn mandje. Verdrietig kijk ik op de drempel van de kroeg hoe de Nachtridder achter op de scooter wordt gehesen. Hij wappert loom met zijn armpje bij wijze van afscheidsgroet. Ik loop terug de kroeg in en neem in mijn eentje plaats op het mij zo bekende bankje. Oranje heeft gewonnen. Ik kan er niet van genieten.

 

Categorieën: Algemeen

16 reacties

Meralixe · 18 juni 2014 op 08:48

Mooi … :yes:

Voor mij mag een dergelijk gedrag van vader Nachtridder gewoonweg strafbaar zijn. Waar was de moeder? Gedumpt?
Typisch … En dan maar mekkeren dat het de schuld is van de eigen opvoeding.

Kleine opmerking. Probeer eens een andere stijl dan deze die we hier tot nu toe hebben mogen lezen in uw schrijven te leggen? Je kunt het en het kan je tot aangename resultaten brengen.

troubadour · 18 juni 2014 op 08:56

Jammer dat je in de eerste zin ‘naar’ vergeet. Het is ‘kijken naar’. Je schrijft heerlijk naar mijn beleving, maar waar stond die kroeg van jullie? Hier in Roosendaal was de heksenketel zó groot, dat er beslist geen ruimte was geweest voor de optekening van de mooie details en belevingen tussen jou en het jongetje. België-Algerije leende zich er beter voor.

Mien · 18 juni 2014 op 09:14

Oranje is niet altijd oranje. Goede column. :yes:

Yfs · 18 juni 2014 op 09:19

Prachtig geschreven! Als je jouw vorige columns hebt gelezen weet je dat er aan Marshmallow en de Nachtridder ook een column hangt. In je column over de Vuurdraak was de vader opeens met zijn “dronken varkensoogjes” verdwenen. In deze column vertel je alsnog dat er toch een gesprek volgde met de vader en dat hij bovendien zijn excuses nog aanbood.

Maar ook zonder ‘voorkennis” is het een verhaal wat staat!!

Een moedergevoel-prikkelende column die is geschreven in een zeer prettige en vooral eigen stijl . Niets aan veranderen! :yes:

SIMBA · 18 juni 2014 op 09:21

Kindermishandeling kent vele gezichten….goed stuk!

arta · 18 juni 2014 op 11:24

Schrijftechnisch zijn er nog wel wat verbeterpuntjes. De hoeveelheid ‘ik’-jes, die je gebruikt, bijvoorbeeld, is erg hoog. Te hoog.
Eigenlijk deel ik de mening van de vorige reageerders niet. Een onderwerp als dit vraagt niet om Marshmellows, wat mij betreft, en verdient meer diepte. Het prikt in ’s mans onderbuikgevoel en dat vind ik persoonlijk niet lekker.

Maar hee, na alleen glorievolle reacties voor mij, doet mijn mening er niet meer toe 😀

    Nachtzuster · 18 juni 2014 op 17:28

    Eens met Arta, met name over de ‘ikjes’. Maar dat mag inmiddels geen verrassing meer zijn.

    Mien · 19 juni 2014 op 09:56

    Elke mening doet er toe Arta … 😉
    Het feit dat de column het onderbuikgevoel raakt zegt genoeg. Dan gaat die toch wat dieper dan marshmellows. Toch?

      arta · 19 juni 2014 op 10:14

      In mijn beleving heeft het raken van een onderbuikgevoel niets te maken met diepgang, slechts met het aantippen van niet de juiste toetsjes, Ik ga hier verder geen uitleg meer over geven overigens; Dit is míjn persoonlijke beleving.

Spencer · 18 juni 2014 op 11:49

Het prikt in ‘s mans onderbuikgevoel?

Suus · 20 juni 2014 op 20:58

Ik lees zo dadelijk de reacties wel, maar wil eerst zeggen: meld dit aub bij AMK

Nachtzuster · 20 juni 2014 op 23:11

Nounou, kindermishandeling, melden bij AMK. Omdat een ventje in een voetbalshirt in het café met zijn vader naar een wedstrijd kijkt? Met chocomel en frites? Tuurlijk, indien dit al op waarheid berust is het niet volgens de ‘regels’, maar zoveel schokkends lees ik nu ook weer niet. Ik zie deze dagen wel meer kinderen met hun ouders in de kroeg naar een oranje wedstrijd kijken. Het AMK zou overuren draaien als ze alles moeten onderzoeken.

    Meralixe · 22 juni 2014 op 08:57

    Tuurlijk zou het klachten regenen als iedereen dergelijke futiliteiten aangeeft. Mij was het er eerder om te doen hoe de vader achter de eigen pik aan loopt en op die manier een chaos creëert met kortstondige relaties, overdadig drankgebruik en hier en daar enkele kinderen zoals onder meer dat jongetje. 😥

Suus · 21 juni 2014 op 09:55

Een vader die zit te zuipen in een kroeg en zijn kind daarna op een scooter meeneemt vind ik schokkend genoeg….

Geef een reactie

Avatar plaatshouder