Marijke liep naar de receptie. Ze schakelde de computer aan en wachtte tot het verrotte Windows XP van Bill Gates na vijf minuten was opgestart. Het programma kon eigenlijk niet draaien op de pc van de receptie, maar je moest toch wat als je te gierig was om een nieuwe te kopen, maar toch dat veel gewilde XP op je pc wilde. Nadat ze zich door de opstart herrie had gewerkt ging Marijke met de muis naar Outlook Express. Ze had één nieuw bericht. Ze klikte op openen. Marijke zuchtte. Weer iemand die een klacht in had gediend bij het Openbaar Ministerie, vanwege haar ietwat harde aanpak. Achteloos drukte ze op het kruisje van verwijderen, ze hoorde er nog wel wat van als het serieus was. Nu was het tijd om de deur te openen, beneden, voor het komende bezoek. Om half negen zou de eerste patiënt komen. Ze had een half uur uitgetrokken voor het twaalfjarige patiëntje. Om negen uur zou Theo Rijksen komen, daar had ze zich al op verheugd sinds hij op de vorige afspraak haar gevreesde stoel verliet. Al twee maanden dus.

Marijke verliet de receptie, die zich op de eerste etage van het gebouw bevond en liep naar de vooringang voor patiënten, op de begane grond. Zelf was ze door de personeelsingang gekomen, daarom had ze de achtergebleven sjaal van een patiënt van de vorige dag ook niet opgemerkt. Ze stormde de trap af struikelde over de sjaal en stortte de laatste vijf treden naar beneden. Terwijl ze overeind krabbelde en de sjaal sacherijnig van haar voet trok hoorde ze een vreemd geluid. Ieeeep…Ieeeeep. Aan de buitenkant van de glazen deur die Marijke op het punt stond te openen stond de glazenwasser met een grijns op zijn gezicht die vertelde dat hij het hele spektakel had aanschouwd, de deur te drogen met een trekkertje.
Marijke bleef koel terwijl ze in gedachte fantaseerde hoe ze het trekkertje op een zo min mogelijk elegante manier door zijn arrogante muil kon duwen.
De glazenwasser knipoogde naar Marijke en pakte toen zijn emmertje en liep naar het volgende gebouw.
Marijke viste woest de sleutel van de deur uit de zak van haar mosterd gele bloesje. Hij was gescheurd bij haar elleboog zag ze terwijl ze de juiste sleutel zocht aan het vierendertig sleutels tellende sleutelbos. Het was haar lievelings blouse, het feit dat hij gescheurd was maakte haar opnieuw razend. Ze wist dat ze nu iets kapot moest gaan maken, het moest anders bleef ze de hele dag met die woede rondlopen. Ze stormde de trap weer op en vloog naar het bureau waar ze zojuist achter had gezeten. Door haar vermenigvuldigende woede, snelheid plus haar slechte conditie, gleed ze bijna uit over de gladde tandartsvloer, maar ze kon zich nog net op tijd vast pakken aan een lade van het bureau. Woest streek ze een paar dood-geblondeerde haren uit haar gezicht en zag verderop in de weerspiegeling van de net gewassen ramen dat ze eruit zag alsof ze een paar stroomschokken toegediend had gekregen.

Marijke rukte het toetsenbord achter de toch al te slome pc vandaan en rende weer naar de trap. Ze ging boven aan de trap staan en kletterde het toetsenbord naar beneden. Ze was nog niet tevreden merkte ze. Het was 08:26 zag ze op de klok in de hal, dus ze had nog genoeg tijd. Ze rende hijgend terug naar het bureau en rukte de monitor er vanaf. Marijke liep met het nog steeds vrolijk pruttelende ding in de richting van de trap, bijna ging ze weer ten onder door een loshangend draad maar ze vond snel haar balans terug. Ze liep naar de plek waar eerst de vergeten sjaal had gelegen en stond triomfantelijk te grijnzen toen ze de monitor lanceerde met al de kracht die ze kon vinden. Helaas, het effect was niet echt het effect wat ze had willen bereiken. Doordat ze de monitor zo van het bureau had getrokken was ze vergeten de stekker eruit te trekken. Toen ze de monitor lanceerde de hoogte in kwam hij net zo hard weer terug omdat hij zijn maximale bereik al had bereikt op het punt waar Marijke stond. Haar triomfantelijke gegrijns maakte plaats voor een krijs die door merg en been zou zijn gegaan als er mensen waren. Het bakbeest van een monitor landde op haar teen en bleef zo hangen. Nu nog woester schopte Marijke de pc van haar voet af en rende weer terug naar boven. Ze trok de stekker eruit maar hield de dikke elektriciteitskabel goed vast, ze rolde hem als het ware op terwijl ze naar beneden liep, zodat de pc nog steeds op dezelfde hoogte hing.
Ze ging op de vierde tree van beneden staan en tilde de monitor opnieuw op. Ze was de pijn aan haar teen al vergeten want de triomfantelijke grijns verscheen weer op haar gezicht. Ze ging een tree omhoog. En draaide zich om met haar gezicht weer naar de deur. Breder werd haar grijns toen ze door haar knieën zakte en het ding met een gooi de automatische bedrijfsbrievenbus in wierp. Toen ze weer naar boven liep hoorde ze toen ze halverwege de trap was, een roestige stem zeggen : “You’ve got mail..”

Zulke pechvogels bestaan dus echt, al zijn het niet voornamelijk orthodontisten, neem ik aan.

Categorieën: Algemeen

7 reacties

Dees · 9 januari 2006 op 15:19

Het is een ontzettend gaaf verhaal, ik zit me helemaal in te leven bij het heen en weer gesleep met de monitor en ik bén al bijna tante Marijke, totdat je met je laatste zin het hele verhaal onderuit haalt. Meesterlijk zonde!

Dit is zeker het beste tot nu toe dat ik gelezen heb van jouw hand, maar weg met het einde!

Nou ja, liet me ff gaan. Schrijven kan je iig wél, dus ik hoop niet dat je het te zwaar opvat.

Mosje · 9 januari 2006 op 15:44

Na het lezen van dit vermakelijke verhaaltje blijf ik slechts met één vraag zitten: hoe kan een mosterdgele bloes iemands lievelingsbloes zijn?
Is mosterdgeel in? In de wereld der orthodontie?
😛

WritersBlocq · 9 januari 2006 op 16:45

Mrs Bean! Echt, ze bestaat, ik heb het zelf gelezen, hier boven 🙂
Jammer idd, dat je zin had in die laatste zin.

prikkels · 9 januari 2006 op 19:23

Om met Force Majeur te zingen: het zal je tante wezen, yeah yeah yeah yeah. Heerlijke column!

Ma3anne · 10 januari 2006 op 08:52

Wat een doldriest verhaal! Grappig, maar toch wat te rommelig geschreven, vind ik. Zeker weten dat je met wat schrappen en knutselen aan zinnen veel sterker kunt schrijven. Op naar de volgende graag.:-D

Off topic:
@Prikkels: Sorry, dat ik je even verbeter. Het is FArce Majeur en het liedje is van Adèle Bloemendaal, Leen Jongewaard en Piet Römer en komt uit de serie van Eli Asser: “’t Schaep met de 5 Pooten”.:-P

prikkels · 10 januari 2006 op 21:03

Oops Ma3, je hebt helemaal gelijk. En ook nog op beide fronten. Het schaamrood stijgt me lichtelijk naar de kaken.

Troy · 11 januari 2006 op 15:47

Je schrijft als een tierelier (voor zover die kunnen schrijven:-?), maar wat mij betreft had het iets bondiger gemogen. En die laatste zin, die negeer ik gewoon 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder