Mijn verwerking deel 2

Mensen weten vaak niet dat traumatische ervaringen effect kunnen hebben op je lichaam. Dat is vaak taboe. Terwijl psychisch en fysiek altijd met elkaar in contact staan. Kijk maar naar stress. Sommige mensen krijgen hoofdpijn, sommige spierpijn, haaruitval, jeuk noem maar op. Als je ergens tegenop ziet wordt je vaak misselijk. Zo zit dat ook met trauma’s. Ik was nog maar heel klein dat het allemaal begon dus vanaf dat ik een klein kind ben stapelen de trauma’s zich al op in mijn lichaam. Op dat moment weet je niet wat je er mee moet. Maar het moet er op een gegeven moment toch een keer uit. Dat lukt pas als je echt rust in je hoofd hebt. Als je weg bent uit die vervelende situatie. Als je je eindelijk een beetje gelukkig voelt. Dat is eigenlijk een midlife crisis. Het moet er uit hoe dan ook en je kan het wegstoppen maar op een gegeven moment lukt dat echt niet meer. Heel veel mensen denken, als ik het maar wegstop en er niet meer aan denk dan is het weg. Maar dat is het natuurlijk niet. Mensen raken dan gefrustreerd en reageren dat op andere mensen af. Eigenlijk kun je het zo zien, iemand die gemeen tegen je doet heeft dus problemen. Je kan dan medelijden hebben met zo iemand. Bij mij begon het in mijn rug. Ik voelde het vanuit mijn nek naar mijn stuitje vast zitten. Zo vast dat ik tramadol (morfine) moest gaan slikken en zelfs daar kwam de pijn nog doorheen. Je rug staat voor het verleden. En ik heb een hele slechte jeugd gehad dus is het alleen maar logisch dat het in je rug schiet. Ik kon de eerste weken bijna niks. Mijn lichaam verplichtte mij eigenlijk tot absolute rust. En zo kwamen alle trauma’s weer naar boven. De een wat heftiger dan de ander. Soms wordt ik er echt ziek van. Alle negativiteit moet er uit natuurlijk en dat gaat op alle mogelijke manier. Overgeven, diarre, huilen. Niet echt een lekker verhaaltje maar zo gaan ze er wel uit. En ik schrijf ook alles op. Dan schrijf je ze uit je hoofd en hebben je hersenen meer ruimte voor andere herinneringen of ervaringen. Ik ben nu 2 maanden bezig en ik ben nog lang niet klaar. Maar ik merk door er veel over te praten en te schrijven dat de pijn minder wordt. En het wordt makkelijker. Alles krijgt een plekje. En ik weet zeker dat mijn kinderen met een schone lei beginnen. Ik hoop dat ik hiermee een beetje duidelijk en begrip heb gekweekt.