Minder

“Van oude menschen, de dingen die voorbij gaan…” is een even lyrische als epische omschrijving van de onverbiddelijkheid en onherroepelijkheid van het verstrijken van de tijd. In zijn boek met deze titel uit begin twintigste eeuw, verwijst Louis Couperus met het vage “dingen” naar een groot oud geheim in een burgerlijke familie. Met het sterven van een mens, verdampt weten dat wordt bezwaard door een verborgen last of lust. Opgeslagen kennis, zolang het intact blijft, kan iemand een leven lang achtervolgen. Maar het kan ook een loopje met ons nemen: geheugen is hoogst onbetrouwbaar. Vraag daar misdaadverslaggevers maar eens naar! Het voegt zich gemakkelijk naar andere delen van het brein die samen een karakter vormen. Angst voor het heden en de bedreigingen van de toekomst zijn de voedingsbodem voor de meest valse emotie: melancholie. Vroeger was niet alles beter! De prachtige Ton van Duinhoven verpersoonlijkte dat gevoel ooit als even deftig en kwetsbaar als anachronistisch heertje: ‘Alles wordt minder. Het wordt allemaal minder.’ Het wordt nooit meer zoals het was. Generaties erven kennis en kunde van elkaar en weten wel meer maar niet altijd beter. Wie legt dan de vinger op de zere plek? Voor mijn generatie hadden Kees van Kooten en Wim de Bie daar belangrijke rollen in. Ik weet niet anders dan dat ze er waren en natte neuzen op foute feiten drukten. Lang als duo en daarna apart. Onlangs las ik dat Kees ermee stopt. Begrijpelijk, maar het stemt toch melancholisch. Minder is niet altijd meer.

20 februari 2016  #BinnenDoorDenken