Minnie Mouse…

Ik sta weer eens te wachten. De tijd gaat nog langzamer dan de wijzers van mijn antieke horloge. Antiek omdat hij al teveel van deze situaties heeft meegemaakt. Je zou bijna verwachten dat hij van wachten sneller zou slijten. Helaas. Ik moet het nog even volhouden met deze oude. Eigenlijk is het helemaal niet erg. Hij is oud, maar hij hij weet wie ik ben, hij heeft mij meegemaakt in allerlei situaties. Wachten op een vriendinnetje om samen met haar te gaan spelen in de zandbak. Zandkastelen bouwen. Je horloge werkte maar al te goed als je op haar stond te wachten, maar als het tegen etenstijd liep was je prompt vergeten hoe je moest klokkijken, of dan was plotseling je batterij op.

Hoe die batterij het al die jaren al volhoudt is mij een raadsel. Een raadsel dat zich als een aorta op DominoDay door mijn leven kronkelt, af en toe dreigt te stoppen, maar altijd op tijd herstelt.

Stom eigenlijk, hoe een batterij je hoop kan geven. Het is ook wonderbaarlijk dat iets je al jaren niet in de steek laat, dat je al de helft van je leven kunt bouwen op een klein, rond, zilver kleurig stukje energie. Ik zou willen dat er meerdere dingen zijn in je leven waar je zo op kunt bouwen.

Maar goed, ik sta dus te wachten, en mijn gedachten dwalen af. Gebeurt wel vaker. Er is niets tegen te doen, er zijn ook geen medicijnen voor of wat dan ook. Niet alles is op te lossen door er een lading Ibu, Sari of Para in te gooien. Was het maar waar. Dan had ik zogenaamd elke dag hoofdpijn en had ik een pillendoodje voor elke dag, in plaats van per week. Maar ik moet het op eigen kracht doen, en dat lukt me aardig.

Mijn vriendin laat nog op zich wachten, maar eigenlijk ben ik niet anders gewend. Ze is altijd druk, heeft enorm veel vrienden, en vergeet mij nog wel eens. Dat gebeurt wel vaker, en niet alleen bij haar. Dat doen meer mensen. Mensen vergeten soms dat ik besta, en dat snap ik. Ik ben ook geen bruisende persoonlijkheid, ik straal geen levenslust of energie uit. Ik ben een dromer en een denker, geen doener. Ik heb alle tijd voor jou, maar jij helaas niet voor mij.

Dus net zoals tijdens de rest van mijn leven dood ik nu ook de tijd door te dromen. In dit geval droom ik hoe het vroeger was. Mijn moeder zei altijd dat vroeger alles mooier was. Ik denk dat ze niet doelde op de jaren 60 waarin zij leefde, maar op de tijd dat je kind was. Die tijd was ook mooier. In die tijd was men nog jaloers op mijn mooie, roze Minnie Mouse horloge, nu lachen ze me uit. Ze moesten eens weten, dit horloge liet mij nog nooit in de steek. In tegenstelling tot mijn omgeving.