Als ik zijn kantoor inloop komt het gegrom me al tegemoet. Het schuim en het kwijl lopen langs zijn scherpe tanden en over zijn puntige kin naar beneden. Het mist net zijn klauwen die krassen maken op zijn bureau. Twee bloeddoorlopen ogen kijken me duivels aan. Normaal gesproken zou ik allang omgedraaid zijn. Correctie, ik zou niet eens in de buurt van zijn kantoor zijn gekomen.
Buiten zit een klein katje te janken. Een kleine, rode kitten van nog geen 8 weken oud schat ik. ‘Help mij, redt mij’, hoor ik door het gemiauw heen. Het gaat door merg en been. Op het moment dat ik op de auto afloop waar hij onder zit schiet hij de auto in. Dat wil zeggen, het chassis in. Hij wil niet naar buiten komen en is ontzettend bang.
Geachte Heer en Mevrouw van Dijk,
Regelmatig vind ik in mijn brievenbus briefjes met enkele notities hierop in mijn brievenbus. Doorgaans vind ik dat niet zo’n probleem, tenzij de afzender het briefje in een blauwe envelop heeft verzonden. Echter, de laatste tijd bent u steeds vaker een van de afzenders, en daarom stuur ik u deze brief.
Ik ben op zoek, echt ontzettend op zoek. Het begon een tijdje geleden al, op het moment dat ik dit schermpje voor het eerst openklikte en mijn handen boven het toetsenbord bleven hangen. Inspitarie. Intiratsie. Inspiratie. Waar haal je dat vandaan? Zelfs het woord kon ik niet zonder slag of stoot typen. Ik dacht, als ik dat eenmaal op papier heb komt de rest vanzelf wel. Niets bleek minder waar.
Het is vandaag maandag. Niet zomaar een maandag. Het is een maandag waarop ik mijn leven evalueer. Een maandag waarop ik graag een persoon uit mijn leven wil bedanken. Mike, kerel, nog bedankt hè!
Zodra ik op het strand mijn shirtje uittrek om mijn wulpse lichaam zo min mogelijk zon te onthouden, zie ik de mensen staren. Vroeger zou ik mij gevleid hebben gevoeld en zou ik ondeugend terug hebben gestaard. Maar vandaag niet. Vandaag merk ik dat ouders hun kinderen bij mij vandaan willen houden, dat de kinderen zelf mij aankijken alsof ik de dochter van Satan ben en dat zelfs de honden van deze gezinnen liever tegen mij aan zouden plassen dan tegen me op rijden.
Ik heb een goede baan, lieve partner, leuke kinderen, een mooi huis en gezellige vrienden. Wat kan er nog fout gaan dacht ik bij mezelf? Ik ben ultiem gelukkig. Dat was het moment dat ik met alle macht had moeten voorkomen. Dat was het moment dat een serie kleine scheurtjes zich begon te vertonen. Eerst zo klein dat ik ze niet eens opmerkte. Mijn nieuwe collega begon zich raar te gedragen. Ik dacht er verder niets van. ‘Zal wel slecht geslapen hebben of relatie problemen hebben’. ‘Komt wel weer goed’. Op dat moment werd ik gebeld door de conrector van mijn kinderen. Of ik even langs wilde komen voor een gesprekje, ze hadden zich nogal misdragen. Ik woof het weg. ‘Pubertijd’, dacht ik toen nog. ‘Dat komt wel weer goed’.
Al weken, zo niet maanden, ben ik aan het twijfelen. En gezien het feit dat ik met mijn geboorte het sterrenbeeld Weegschaal heb meegekregen, wik en weeg ik meer dan de gemiddelde mens. Gek word ik er af en toe van. Helaas is het wie ik ben, en in niets ben ik dan ook beter dan twijfelen.
Ik zou zo graag willen dat jij eens een dag in mijn schoenen zou staan. Dat je zo maar eens een dagje zou weten wat ik denk als ik naar je kijk. Je zou weten wat ik voel en wat ik bedoel. Weten waaraan ik me erger en waarvan ik het warm krijg van binnen. Je zou precies weten wanneer ik wel zou willen dat je me vasthoudt, maar ook wanneer je me met rust moet laten. Wat zou het heerlijk zijn dat we geen gesprekken meer hoeven te voeren over hoe dat ik zou willen dat jij bent of wordt.
Alles zou duidelijk zijn. Geen vraagtekens meer.
Ik wilde altijd al geweldig zijn. Ik wilde verbijstering brengen en ontroering. Ik wilde dat mensen me zagen als ik voorbij liep en me nakeken als ik voorbij was. Ik wilde bemind worden en begeerd zijn. Ik wilde alles, ik wilde de wereld.
Het is weer zo ver. Elke week kijk ik uit naar dit moment, en als het dan eindelijk is gekomen ben ik een beetje treurig. Ik weet namelijk van te voren al dat dit moment snel weer voorbij zal zijn, en dan moet ik weer een hele week wachten op een volgend moment. Soms zelfs wel langer dan een week.
Sinds kort ben ik vrij. Echt vrij, want voorheen had ik wel vrije tijd, maar helemaal onafhankelijk was ik nooit.
Misschien een warrig statement, maar ik zal het uitleggen.
