From hell, with love..

Als ik zijn kantoor inloop komt het gegrom me al tegemoet. Het schuim en het kwijl lopen langs zijn scherpe tanden en over zijn puntige kin naar beneden. Het mist net zijn klauwen die krassen maken op zijn bureau. Twee bloeddoorlopen ogen kijken me duivels aan. Normaal gesproken zou ik allang omgedraaid zijn. Correctie, ik zou niet eens in de buurt van zijn kantoor zijn gekomen. Voor je het weet heeft hij je te pakken, een tong zo vlijmscherp als een pas geslepen koksmes dringt diep door in je rug en wegkruipen heeft dan geen nut meer. Hij trekt je naar hem toe en geniet van de marteling die je ondergaat, van de pijn die je hebt. Hij zal je net zo lang laten lijden tot je bewusteloos raakt van de agonie en je dan weer bij brengen met zijn adem die nog beter fungeert dan reukzout.

Er zijn er die hebben kunnen ontsnappen aan deze lijdensweg. Dat zijn echter niet zomaar mensen, het zijn dienaars, ondergeschikten. Ik, als ‘geschikte’, ga ook deze personen uit de weg. Aan hun uiterlijk valt niets te bespeuren, maar hun innerlijk is zo zwart als kolen na een rituele verbranding. Deze dienaars hebben hun lot veilig gesteld door offers te brengen. Geld, alcohol en tabak. Zij mogen zijn kantoor betreden zonder de altijd aanwezige angst in hun binnenste te voelen. Zij kunnen het kantoor uitlopen en hem de rug toe keren. Letterlijk, nooit figuurlijk. Toch benijd ik ze niet. Nooit zullen zij compleet vrij zijn. En als zij ooit de moed hebben om weg te lopen van dit alles, dan is hun enige hoop weer iemand te vinden als hij om offers aan te brengen, iemand die hen beschermt. Want voor zichzelf zullen zij nooit kunnen zorgen.

Maar vandaag is anders. Vandaag lijkt zijn blik minder doordringend. Zijn gegrom klinkt minder luid en zijn klauwen lijken minder scherp. Het bloed in zijn ogen lijkt minder rood en zijn wilde manen lijken gewassen met Robijn Intensief. Zelfs zijn duivelse argwaan raakt me niet als ik binnen stap. Ik voel me als omringd door duizend elfjes die mij in een gloed van helder, maar bovenal beschermend licht omhullen. Vandaag vertel ik hem waar het op staat en daar kan niets tegenop. En terwijl mijn persoon groeit, lijkt hij te krimpen. Zijn ogen blijven groot, maar zijn gelaat lijkt opeens op die van een normaal mens. Zijn stoel lijkt te groot voor hem, groter nog dan zijn achterdocht, schijnheiligheid en zijn ego. Nooit eerder had iemand het lef te doen wat ik nu doe. Nooit eerder durfde iemand hem te zeggen dat hij niets voorstelt, dat zijn persoon kleiner is dan iemand anders ooit zal kunnen zijn. Maar vandaag wel, want vandaag, neem ik ontslag.