Buiten zit een klein katje te janken. Een kleine, rode kitten van nog geen 8 weken oud schat ik. ‘Help mij, redt mij’, hoor ik door het gemiauw heen. Het gaat door merg en been. Op het moment dat ik op de auto afloop waar hij onder zit schiet hij de auto in. Dat wil zeggen, het chassis in. Hij wil niet naar buiten komen en is ontzettend bang. Elke keer als ik een stapje terug doe begint hij weer te janken en als ik weer helemaal terug ben op mijn vierde verdieping en net mijn deur wil dichtdoen, hoor ik hem door de voordeur heen janken. Ik moet iets doen! De dierenambulance wil alleen komen als het beestje ondervoedt lijkt. Ik weet het niet, hij is te bang om lang genoeg te blijven zitten zodat ik goed kan kijken. ‘Probeer hem maar te lokken en als hij komt dan belt u morgenochtend maar terug’. En bedankt, dat was echt hulpvol! Ze vermoeden dat de moederpoes ergens in de buurt is, maar ik kan me niet voorstellen dat deze niet komt als ze haar jong al uren hoort janken.
De boterhamworst die ik voor hem in kleine stukjes scheur kunnen hem ook niet lokken. Inmiddels ben ik al 2 uur bezig en ik kan wel janken. Ik kan autorijden, ik kan eten koken, ik kan lachen, huilen en boos zijn. Ik kan houden van en haten. Mijn moeder zei altijd: ‘je kunt alles, als je het maar echt wil’. Ik wil dit katje zo graag redden. Redden van de boze grote-mensen en grote-katten wereld waarin hij zich nog maar zo kort begeeft. Redden van de drukke straat en van de auto’s die rakelings langs hem heen schieten. Mijn wereld zou een stukje mooier zijn als ik vanavond dit katje zou kunnen helpen, en hem een beter thuis kan geven dan het chassis van de auto nu voor hem is. Vervelende bazen, de dikke buik, te laag salaris, vervelende collega’s, met dat alles kan ik morgen leven als ik vanavond dit tot een goed einde had kunnen brengen. Helaas. Morgen wordt een dag als alle anderen. Misschien een stukje slechter zelfs. Want mijn moeder had ongelijk, ik wilde dit niets liever dan tot een goed einde brengen, en ik faalde. En wat is een wereld waarin moeders geen gelijk meer blijken te hebben?
Categorieën: Algemeen
6 reacties
Harrie · 5 juli 2011 op 18:57
Dat kan lang duren met zo’n poes. In heb er ooit eentje drie weken in mijn favoriete eik gehad. Ze durfde er niet uit te komen. Ze lustte daarna wel eikeltjes. Hoe ze eruit is gekomen weet ik niet meer.
Neuskleuter · 6 juli 2011 op 00:32
Awwww, hoe is het afgelopen? De meeste katjes redden zich uiteindelijk wel. Maar wat een herrie kan dat geven, zeg! Ik word er vooral gek van als katten vechten. Soms klinkt het als huilende baby’s. Brrrrr.
Tipje: iets minder t’s 😉 (voorbeelden: redt mij, het beestje ondervoedt lijkt)
phoebe · 6 juli 2011 op 09:07
Sorry van de t’s.. ik ben daar zo slecht in! Dacht ik het nu juist goed te doen… en mijn word corrigeert dat niet..:-(
Het katje en de auto waren weg de volgende ochtend.. hopelijk niet tegelijkertijd want dat zou niet leuk zijn afgelopen voor het katje…
Neuskleuter · 6 juli 2011 op 13:45
Het verhaal blijft nu dus spannend! Hopelijk is ‘ie er in de veiligheid van de nacht nog uitgekropen.
Ik gebruik zelf trouwens Open Office, en die heeft taalextensies (woordenboeken) die je los kan downloaden om dit te activeren. Misschien heeft Word ook zoiets, of staat je woordenboek anders ingesteld? Je kan er niet blind op vertrouwen, maar misschien helpt het een beetje.
Zelf gebruik ik altijd een trucje bij de tegenwoordige tijd: in plaats van het werkwoord, plaats ik het woord smurfen. Lekker gênant ook. Als in: ik smurf, jij smurft, hij smurft. (Dit smurft dan weer niet voor: hij heeft gesmurft, want bij een voltooid deelwoord heb je weer andere regels) Misschien helpt zo’n trucje een beetje, want verder schrijf je wel leuk en het leest lekker weg!
Mien · 7 juli 2011 op 00:17
Lieve column. Niets zo erg als een kat in het nauw. Krolse katten hartje zomer daargelaten.
Mien
Mup · 7 juli 2011 op 15:19
Zodra moeders geen gelijk hebben, geven ze dat niet toe om geen onrust te veroorzaken bij hun kroost 😉
Jij hebt het poesje ook vast allerlei beloftes toegefluisterd dat het wel weer goed zou komen…
Leuk stuk, groet maMup