Misschien is ademen genoeg

Ik hoor een stem zeggen dat alleen ademen misschien genoeg was geweest.
Een klein beetje ademen en mijn rust pakken.
Mijn hartslag moet weer omlaag naar een normaal ritme.
Maar dat kan alleen als zij niet meer weggaat.
Die decembermaanden die ik zonder haar moest doorbrengen, het doet nog pijn als ik eraan terug denk.
Het leek bijna onmogelijk, maar het is ondertussen gelukt.

De tijd om haar uit te leggen wat er is gebeurt, die tijd heb ik niet.
Er is al teveel kostbare tijd verloren gegaan.
De vraag of ik nog wel van haar hou en liefde voor haar voel doet nog steeds pijn.
Ik ben hier nu en ik zal ervoor zorgen dat je nooit meer zult gaan.
Het allerbelangrijkste ben jij.

Ik zou willen dat ik de woorden die gezegd zijn tussen mijn tanden had kunnen breken.
Ik voel ze nog iedere dag en ik zal die pijn in je ogen nooit meer vergeten.
Onze wegen zijn weer bij elkaar en we hebben de rust gevonden.

Ik wil je zo graag dezelfde woorden herhalen die ik je de laatste maanden heb verteld.
Maar ik zal je wat nieuws vertellen.
De herinneringen regenen hier op deze plek waar wij samen zitten.

Wat ik zou willen, is weer met je praten.
Maar nee, je negeert het. Je wilt liever spelen.
Ik laat je.
Ik had iets om voor te hopen.
En ik heb iets om met jou af te maken.

Misschien is ademen genoeg.
Ik adem een klein beetje in.
Misschien, misschien ook niet!