Moeder

Piet was een alleenstaande man van middelbare leeftijd. Hij leefde al jaren samen met zijn 80-jarige moeder in een ruime comfortabele flat.

Moeder zorgde ervoor dat het huis gepoetst werd. Dit deed zij elke dag met veel zorg. En wanneer hij terugkeerde van zijn werk stond er altijd een goede maaltijd klaar. Ze verzuimde nimmer voor haar zoon te zorgen.

Piet was altijd vrijgezel geweest. Een vriendin had hij dolgraag willen hebben, maar dat was hem helaas nooit gegeven. Waarom wist hij niet. Was hij niet knap of rijk genoeg?

Hij had altijd maar zijn moeder, en dat beviel hem niet. Alles wat moeder deed en liet bezorgde hem maar ergernis. Vooral nu ze echt een jaartje ouder werd. Zijn onvrede en ongenoegen over zijn tekort schietend bestaan reageerde hij af op haar die hem zo lief had.

De tv die luid schallend door de kamer klonk, het feit dat hij alles minimaal 2 maal herhalen moest, want moeder werd doof.

De laatste tijd begon moeder óók nog eens dingen te vergeten. Dat verergerde de situatie maar. Zoals laatst toen ze bij de slager verzuimd had de biefstuk mee te nemen. “Nou mens, dan ga je maar weer lekker terug om het te halen. Want ik ga dat niet voor je doen. ” grauwde hij geagiteerd.

Moeder antwoordde niet, maar zat zielig in haar hoekje naar hem te kijken. Zelfs dat maakte hem kwaad.

De vergeetachtigheid verergerde en moeder belde hem op zijn werk over de meest onbenullige dingen. Ze wilde weten hoe laat het was, en welke dag, in welk jaar ze leefden en of hij spoedig terug zou keren. “Als jij eerst maar dood en begraven bent. Dan heb ik mijn leven eindelijk weer terug.” Beet hij haar op een keer uit wanhoop toe.

Tot hij op een morgen wakker werd. Op tafel stond geen ontbijt klaar. Moeder lag nog in bed. “Lekker. Eindelijk rust.” Dacht hij en vertrok naar zijn werk.

Toen hij ’s avonds terugkeerde was ze er echter nog altijd niet. En er stond ook al geen heerlijk diner op hem te wachten. Geërgerd beende hij naar de slaapkamer van zijn ma.

“Waar zit je?”riep hij boos. In de kamer was het donker. Alles was rustig en de gordijnen waren nog gesloten.

Hij liep gehaast naar zijn moeders bed. “Lui mens, lig je nou nog steeds te slapen?” Mompelde hij. Toen trok hij de lakens weg. Ze lag er stil en koud. De ogen waren gesloten. De lippen zagen blauw. Er ging een koude rilling door hem heen. Ze was heengegaan.

Zijn moeder was terecht.