Moeilijk

Ik vind het heel moeilijk om hiermee te beginnen want ik heb dit nog nooit gedaan dus ik weet ook niet of dit in mijn straatje ligt.. ik weet wel dat schrijven in mijn straatje ligt maar normaal gesproken zijn dat sprookjes of gedichten. Ik heb andere columns gelezen die heel erg diep gaan wat me redelijk onzeker maakt, toch wil ik dit een keer proberen. Mijn onderwerp gaat dan ook over me zelf omdat mij dat de beste keuze lijkt. Ik weet niet waar ik moet beginnen dus ik begin maar bij mijn eerste schrijf boekje. Ik wist niet eens dat ik het in me had maar de woorden vloeiden er uit. Na veel oefennen kwamen er echte gedichten uit en ze sloegen meestal wel op mij. Later kwamen de sprookjes en de grote droom om een boek te schrijven maar dat ging me toen nog iets te ver, ik zou het nu wel kunnen maar ik weet geen goed onderwerp. Toch hoop ik dat ik net als mijn oom een beetje herkent word, niet dat me oom een ster is maar hij schrijft wel prachtige gedichten en hij heeft er een mooi boekje van gemaakt. Nu ik me oom heb leren kennen moet ik bekennen dat hij nu toch wel een voorbeeld voor mij is. Ik hoop dat ik ook zo’n boekje kan maken of dat ik hierin verder kan, ik zie wel wat de toekomst brengt.

Mijn eerste goede gedicht ging over een meisje dat altijd gepest werd op school, een rustig meisje die niet wist waarom ze allemaal zo naar deden tegen haar. Dat meisje sloeg op mij, maar daarmee was het gedicht nog niet klaar, want dat meisje was het zat. Ze kwam tot de conclusie dat het niet uitmaakte hoe je eruit zag en of je druk of rustig was. Via dat gedicht liet ze iedereen weten dat het haar niet meer uitmaakte. Ze leerde een meisje kennen en samen vormden ze een eigen kleding styl en werden nog apparter dan de rest. Het meisje werd na gestaard en na geroepen maar dat vond ze alleen maar positieve aandacht omdat ze niet mee liep met de rest. Dat meisje (ik dus) werd geaccepteerd en gerespecteerd en dat door het feit dat ze zich zelf was.

Ik kleed me nog steeds naar mijn eigen styl (veel mensen zouden zeggen Gothic maar dat is het niet) want ik ben nou eenmaal appart, dat is iedereen natuurlijk wel maar ik laat zien dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet, het gaat erom wat er binnen in iemand zit. Het maakt ook niet uit of iemand je niet mag want met die gene heb je niks te maken. Het gaat om de vrienden die om je heen zijn die je kennen zoals je bent en die kunnen lachen om je grapjes.

Misschien doe ik met dit verhaal wel een beetje uit de hoogte maar het gaat erom dat anderen die dit lezen een idee kunnen krijgen over hoe mensen verschillend zijn, en natuurlijk weet iedereen dat maar sommige durven er niet voor uit te komen. Ik heb er ook nog moeite mee want nu ik dit schrijf voel ik me heel onzeker omdat ik niet weet of dit bij een colomn hoort. Maar aan de andere kant kom ik daar dan snel genoeg achter.

Ik hoop hier veel ervaring in te krijgen en vooral mijn eigen stijl.