Monster!

Van een kleine afstand bekijk ik geheel in de schemer van de ochtend. Her en der ligt textiel verspreid, in het midden bijeenkomend tot één grote hoop chaos. Mijn ogen proberen het te onderscheiden, maar er is geen beginnen aan. Rood, groen, blauw, een rijke schakering van kleuren in een wanordelijk patroon. Er lijkt beweging in te zitten. Een dierlijke grom klinkt in mijn oren. Verschrikt doe ik een stapje terug wanneer een veel hardere brul mij bereikt. Onder de hoop beweegt inmiddels iets wild op en neer. Het voorspelt weinig goeds. Aan de klank te horen is, hetgeen zich daaronder bevindt, enorm boos. Ik bedwing mijn behoefte eronder te kijken.

Opeens zie ik een arm verschijnen die wild om zich heen slaat. De andere arm maakt zich ook snel bekend, en doet woest mee met zijn evenbeeld. Twijfelend over wat ik zal doen, verschijnen er benen. Ze stampen de vrolijke hoop kleuren van zich af. Het boze grommen gaat onophoudelijk door. Langzaam kan ik er een stem in herkennen.

“Ik wil niet, ik wil niet!”, brult de stem , die toch écht van een mens moet komen, al wijst alles erop dat ik met een monster te maken heb. Gerustgesteld door dat idee probeer ik de conversatie aan te gaan. “Goedemorgen.”, fluister ik. “Néé, geen goede morgen!”, is mijn respons. Met mijn vriendelijkste stem herhaal ik mijn ochtendgroet, hopend dat het dit keer beter valt.

“Jij bent stom, laat me!” Het monster spreekt duidelijke taal. Ik besluit de confrontatie aan te gaan. “Kom op. Het is de hoogste tijd. Opstaan. Nu!” Mopperend verschijnt er een hoofd. De uitdrukking op het gezicht staat in schril contrast met de lieve snoet van de teddy-beer ernaast. Lange haren recht op het hoofd. Ik bedenk me dat haar ochtend-coupe het enige is waarin ze op mij lijkt.

Elke ochtend hetzelfde ritueel. Alle negativiteit hoopt zich in haar op, om er in één half uur per dag ongecontroleerd uit te komen. De rest van de dag is ze het zonnetje in huis. Een prima systeem, zo’n ochtendhumeur. Gegarandeerd gezellige middagen en avonden. In de ochtend ontwijk ik haar, als het enigzins kan!
Mijn monster, mijn dochter, mijn Marie.