Mooie herinneringen zijn eigenlijk de herinneringen die je terug doen denken aan de kleine dingen. Die brengen een glimlach op je gezicht. Als de lente begon en de zonnestralen aan kracht wonnen, begon mijn maatje weer een beetje zichzelf te worden. Voor iemand die heel veel buiten werkte, was hij een zeldzame koukleum. Op zo’n dag kreeg ik dan een appje, “heerlijk op een muurtje met mijn rug in de zon, lekker een sigaretje roken”. Daar kon hij enorm van genieten. En ik van zijn berichtje.
Of de dagen dat we aan het eind van de dag een mand met eten in de boot zetten en nog even een uurtje gingen vissen. Zomaar, een klein stukje varen vanuit ons haventje. Gewoon zitten, luisteren naar de natuur en kijken naar de zon die onderging. We hebben zelfs een keer gebarbecued op de boot op de avond dat Nederland een hele belangrijke voetbalwedstrijd moest spelen. We leken wel alleen op de wereld. Het water was helemaal van ons. Geen idee trouwens wat de uitslag van de wedstrijd was, dat was helemaal niet belangrijk.
Ik merk dat deze kleine herinneringen zitten in de dingen die ik dagelijks tegenkom. Het maakt dat ik dan ook dagelijks terugdenk en glimlach. Een romanticus zou het een zoete pijn noemen. Die wordt afgewisseld met het scherpe weten van het gemis. Misschien komt het ooit tot een balans. Nu nog niet, dat is nog te vroeg.
Mensen hebben het vaak over ‘de mooiste dag van hun leven’. Ik zou het niet weten. Mijn maatje ook niet, dat weet ik zeker. We hadden het er wel eens over. Maar er waren zo veel mooie dagen. Zo veel mooie herinneringen. En die waren helemaal niet groots en meeslepend. Het zijn de herinneringen van twee mensen die gewoon heel veel van elkaar hielden en graag bij elkaar waren.
Oh, en natuurlijk, we waren het niet altijd eens. Er waren zeker dingen en onenigheden. Tenslotte waren we twee heel verschillende mensen. Maar dat lijkt nu allemaal zo onbelangrijk.
Want Alfred Tennyson had gelijk toen hij zei; “it is better to have loved and lost than never to have loved at all.” Hoe schrijnend het ook is “to have lost”.
1 reactie
Nummer 22 · 28 april 2022 op 08:37
Herinneringen neemt niemand af! De beleving met of zonder glimlach. Met of zonder een traan. Ik herinner me nog altijd het moment dat ik straal verliefd werd op het mooiste meisje van de middelbare school. Onbereikbaar voor jou werd mij verteld. Je ziet er niet uit: mager, langer haar, brilletje met rond montuur en glazen. Forget it!
Maar…. toeval of niet… na schooltijd zag haar fietsen voor mij en een andere weg nemen dat parallel lag aan waar ik fietste. Ik bleef naar rechts kijken waar ze voorbij zou komen op zo’n 200 meter. Dag in dag uit tot het moment dat ze naar links keek en zwaaide.
Op een schoolreis naar Duitsland zat ik naast haar en we zeiden niets, nee ik zei niets. 1 week naar het Harz gebergte, een jeugdherberg zat ik naast haar en bij terugkomst hoorde ik “wie is die jongen naast jou?” Een lang verhaal iets korter te maken.. we kregen wat met elkaar. Ik kwam in een gezin met 5 dochters en ik ik kreeg ‘verkering’ met de jongste. De verkering duurde 6 jaar en toen had ze een ander leren kennen met een auto, met geld en een baan. Ik vertrok naar het oosten des land met liefdesverdriet en liet me niet meer zin in de kroeg. Toch hield ik contact met haar ouders toen ik zelf een auto had en naar mijn ouders reed ging ik even bij haar ouders langs. Mijn eerste liefde was er nooit. Ik werd wat ik wilde worden en zij ontmoette eens mijn zusje en vroeg naar mij. “Oh, met hem gaat het goed, hij reist over de wereld , enz. enz.’ Ik ontving een App bericht “heb jouw ex vriendinnetje ontmoet”. Ik antwoordde met “daar heb ik mooie herinneringen aan”