Mummiemanieren, in de wandelgangen ook wel zombiefanfare genoemd, kennen een lange geschiedenis in theater en film. De film Nosferatu zet in de jaren twintig de trent.
Met mystiek omgeven doolt de titelfiguur, een verwezen mummie, al snel via het witte doek, linea recta door je brein. Via de Adams Family krijgt hij in de jaren vijftig gelukkig een wat meer luchtigere invulling en kunnen we weer lachen om zombietaferelen en mummiespel.
De zombiedans van ene zekere Michael in de jaren tachtig zal echter nooit en te nimmer meer van ons netvlies en uit ons individuele en collectieve geheugen verdwijnen. Daar kan Efteling’s Spookhuis nog een puntje aan zuigen. Niemand beats Michael Jackson’s Thriller. Hooguit boze wolf en zijn zeven geitjes.
3 reacties
Hans Schoevers · 10 april 2018 op 17:51
Dit was weer goed gemanierd, Mien.
Met plezier gelezen.
Nummer 22 · 10 april 2018 op 18:25
? thrillers wat zijn dit nu nog. No scary ones left. The new MJ will never be borned!
Mooi geschreven Mien. Chapeau!
Arta · 13 april 2018 op 23:19
Oeh, horror in vogelvlucht!
Bijzonder.