En weer vind ik mij buiten de stroomversnelling. Vanuit de leegte kan ik er nog wel naar kijken,
naar de woelige, onrustige, verrassende en veranderlijke stroomversnelling, maar erin springen lukt niet meer. Ook ik heb hier ruim een jaar ingezeten, omringt door een warm gevoel van geluk en altijd een tikje spanning.

Elke keer hoop ik dat erin kan blijven. Elke keer geloof ik dat ik voor altijd zal zweven in
het midden van deze oneindige waterval van prikkelingen in mijn hart. Elke keer heb ik het mis.

Vanuit het midden van de stroomversnelling leek het zo mooi. Samenwonen, kinderen krijgen en voor altijd samen zijn. Bij elke stap die we in het leven namen, leek iets mij verder naar de rand te duwen. Nu zijn we een jaar samen, en sta ik er buiten, in het gebied van houden van.

Ik kijk om mij heen naar het rustige, vrije water. Ook daar mag ik niet zwemmen. Het gebied van houden van is een saai, beperkt gebied.

Categorieën: Liefde

7 reacties

Siebe · 30 augustus 2007 op 09:31

In tweede instantie een bijzondere column. Een verrassend idee ook, dat de rust van houden van minderwaardig is aan de stroomversnelling van ik denk dat ik je leuk vind of hoe dat ook maar bedoeld mag zijn. Ik denk dat de meeste mensen die rust namelijk juist waarderen. Ik doe dat in ieder geval. Want de stroomversnelling beweegt juist omdat het nog niet alles heeft geaccepteerd wat het gebied van houden van al weet: een communicerend vat is in evenwicht. Ik moet zeggen: de column prikkelt de verbeelding inzake de vraag waarom je dit zo geschreven hebt enorm. En dan is er nog de vraag aan mezelf of ik het ermee eens ben? Nee, ik ben het er niet mee eens en ik kan er maar beter voor zorgen dat dat zo blijft. Of was dat je bedoeling misschien? Nogmaals: prikkelend…

Gr.
S

Troy · 30 augustus 2007 op 10:21

Een mooie en poetische column die mij terugbracht naar een van jouw eerdere columns die onterecht aan veel mensen voorbij is gegaan. Zonde. http://examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=6818

Ps: Raindog, wat een prachtige reactie weer!

pally · 30 augustus 2007 op 14:11

Een column, FT om over na te denken en nog eens over te lezen, dus interessant. Ik begrijp hem niet helemaal. Maar denk dat je bedoelt dat na een bepaalde tijd de spanning eraf is in een relatie en dat je dat betreurt.
Het lijkt mij eerlijk gezegd de normale gang van zaken. Soms komt er diepgang en intimiteit voor in de plaats en op onverwachte momenten sprankelt het opeens weer. Althans zo ervaar ik het.
Het blijft een lastige dilemma, inherent aan het menszijn : Graag bij iemand horen én avontuur willen. Er is veel tijd nodig om daar een zeker evenwicht in te vinden, is mijn ervaring. Knap, zoveel diepgang in zo’n korte column!

groet van Pally

lisa-marie · 30 augustus 2007 op 19:26

Zo mooi de zinnen gekozen , het vormt een prachtig en bijzonder geheel. Het raakt mij en heb er van genoten om het te lezen.

FatTree · 30 augustus 2007 op 20:11

Iedereen bedankt voor de mooie complimenten. Mijn persoonlijk doel voor deze column was het proberen een gevoel te pakken wat ik mijzelf niet toelaat te voelen, dit zwaar uit te vergroten en dat dan proberen uit te drukken. Ik ben blij dat dit gevoel dus overkwam. Nogmaals.. bedankt!

pepe · 30 augustus 2007 op 22:01

Jammer dat deze column zo kort is, hij is boeiend en geeft goed weer hoe je je kan voelen in of naast een relatie.

Fattree blijf lekker doorschrijven.

Troy bedankt voor de link naar de vorige column, die heb ik ook nog even gelezen.

Li · 30 augustus 2007 op 22:01

Liefde is…
Na(ast) haar de zondvloed? 😉

Li

Geef een reactie

Avatar plaatshouder