Ik zit tegen een een treurwilg, het gras onder mij is koud en nat van de dauw.
Een kille huivering trekt langs mijn ruggengraat omhoog.
Met een doffe blik staar ik over het diepe, donkere water van de vijver.
Leven zal vanaf nu nooit meer hetzelfde zijn.
Een diepe zucht ontsnapt mij, ik merk haar pas op terwijl de warme adem mij verlaat. Hoe zal de draad zich weer oppakken, wat heeft het leven nog te betekenen…
Mijn toekomst ligt inhoudsloos voor me, elke gedachte eraan maakt me weergaloos bang.
Ik dacht dat ik sterk was; ìk de vrolijke pias, altijd en eeuwig optimistisch.
Vóór mij lijkt het donkere water van de vijver een donkere, fluwelen, deinende deken.
Twee zwarte zwanen glijden statig en geruisloos voorbij. Ze kijken vanuit hun ooghoeken laatdunkend op mij neer, ze bevestigen mijn gevoel over mezelf. “Loser!”
Alles wat ik in mijn leven heb gedaan lijkt me zó onzinnig. Wie denk ik eigenlijk dat ik ben…
“Oh God, ik kàn het niet alleen,” kermt er iets diep van binnen.
Wáár haal ik de kracht vandaan om door te gaan met dit leven.
Ik geloof niet dat het er nog iets toe doet.
Lood vult mijn schoenen, ik zou hier het liefst nooit meer vandaan gaan, niemand meer onder ogen komen, sterven.
Een wolk, of geest van donkere kilte besluipt me van alle kanten, een zwart en ondoordringbaar mysterie betrekt mijn wezen.
Ik ben niet meer bij machte op het tij te keren.
Tranen rollen geruisloos over mijn wangen…
De zon komt op.
Verdwaasd kijk ik naar het goudgele ochtendlicht, langzaam beginnen de kleuren van de natuur zich in hun volheid te onderscheiden.
De vogels beginnen te kwetteren en kleine insecten zoemen.
Kwetteren en zoemen, kwetteren, zoemen…
De zon wordt feller en warmer.
Ik sluit mijn ogen en ontspan mijn spieren, wend mijn gezicht naar de warmte van de zon.
Langzaam voel ik de energie in mijn lichaam terugkeren.
Zonlicht bestrijkt mijn gezicht en dan mijn hart, maag en buik.
Ik sta op en rek mij lang en langzaam uit.
De muizenissen vervagen, de zin tot leven borrelt weer in me op…
De nacht is voorbij.
8 reacties
LouisP · 7 maart 2011 op 11:08
Boukje,
het lijkt wel alsof je écht je best hebt gedaan om géén enkele cliché te missen….
pally · 7 maart 2011 op 13:24
Nee, dit stukje kan mij absoluut niet bekoren, Boukje. Het wil me niet raken: al het donkere, zwarte wat je constant bijna hetzelfde benoemt. De fouten, de tranen. sorry,
Volgende keer beter,
tip: wees kritischer op je tekst.
groet van Pally
Mosje · 7 maart 2011 op 18:37
Je bent een dagmens, dat is wel duidelijk. Als ik jou was zou ik snachts maar gewoon gaan slapen.
dokterblues · 8 maart 2011 op 15:59
Nee, verkeerd. Dit is fictie. Je hebt de duisternis teveel aandacht gegeven in verhouding met de opkomende zon. Neem in het vervolg niet zo’n zwaar onderwerp, dit doet menig ervaringsdeskundige de schouders ophalen.
LouisP · 8 maart 2011 op 16:19
En toch,
‘k heb er over nagedacht Boukje. Buiten die cliché en te zware donkere vergelijkingen. Die overgang in de laatste alinea dat de zon feller en warmer wordt, die overgang is wél goed. Daar zit best iets in wat mooi is. En dan is die laatste zin erg goed…..Als die cliché’s er nu uit waren en je had het met gewone woorden of in ieder geval originele zinnen gedaan…had dit iets heel bijzonders kunnen worden….
Het idee..beng! nacht voorbij….
Mien · 9 maart 2011 op 16:08
Mooi verpakt cliché.
Kunstig zullen we maar zeggen.
Mien
LouisP · 9 maart 2011 op 18:04
Dokter schreef: dit doet menig ervaringsdeskundige de schouders ophalen.
Waarom halen die ervaringsdeskundigen dan hun schouders op? Omdat er geen hoop meer is? Voor Boukje? Of voor zichzelf? Of omdat ze het niet snappen? Aha! Is het het onderwerp? Te zwaar? Of niet goed behandeld?
Dat ervaringsdeskundigen hun schouders ophalen over zware onderwerpen….zijn die wel zo deskundig als we denken? Denk ik wel eens…
Boukje · 10 maart 2011 op 20:42
Ben een weekje noodgedwongen offline geweest.
Hongaarse internetaanbieder… 😕
Maar, wat een reacties zeg!
Nu ik het terug lees, is het inderdaad slordig.
Mijn bedoeling was om de overgang tussen depresie en optimisme te beschrijven.
Misschien moet ik dat nog maar eens proberen.
😀