Nachtmerries van opa

Mijn gedachten slaan op hol. Zojuist ontwaakt uit een helse nachtmerrie. Ik zag het allemaal weer gebeuren. Op de rand van zijn bed, starend naar het levenloze lichaam van mijn opa. Gestorven, kanker, dat weet ik maar al te goed. Zijn ogen openen zich, de familie zit in de kamer. Hij grijpt mijn mond en trekt me door het bed heen. Rechtstreeks naar een andere dimensie, waar het pikzwart is. Zo zwart dat ik geen flauw benul meer heb of ik val of zweef. Vaak schrik ik wakker tijdens deze droom. Zweet op mijn voorhoofd, kramp in mijn handen. Na een glas water kom ik tot rust. Als kind zat ik dagenlang op de rand van het bed van mijn opa. Zachtjes fluisterde ik in zijn oor dat hij nog niet weg mocht gaan. Steevast verscheen er een glimlach in het rimpelige gezicht. Opa, die ons vroeger altijd optilde om vliegtuigje te spelen of het beroemde ‘hop paardje hop, ligt nu zelf klaar om met vliegtuig en paard naar de hemel te reizen. Opgeven mag hij nog niet, altijd moet hij hier bij ons blijven. “Anders kan oma niet meer naar de kaartclub”, probeerde ik nog. Opa lacht niet meer, hij gaat naar de hemel.

Nog steeds zie ik zijn ogen, die zich voor de laatste keer sluiten. De gezichtsspieren die zich langzaam ontspannen, de koude hand en zijn mondhoeken die mij neerbuigend aanstaarden. Het besef dat mijn opa heenging, bracht chaos in mijn leven. Zodanig dat nachtmerries nog steeds mijn dromen beheersen. Buiten mijn dromen om heb ik geen problemen met de dood, de dood is prachtig en volmaakt. Terwijl je zelf stopt, gaat het aardse leven gewoon door. Want mijn oma gaat, nu op haar snorfiets, nog steeds naar de kaartclub. Iets waar mijn opa van droomde, hij haatte de kaartclub.