Nederland op zijn smalst

Heerlijk tuffend door de mooie landelijke omgeving even buiten mijn woonplaats staan plotseling mijn nekharen recht overeind. Er klopt iets niet! Het valt me niet onmiddellijk op wat er precies mis is, maar het lijkt of mijn ogen op een vreemde manier voor de gek worden gehouden. De horizon is weg! Het bekende uitzicht verdwenen! Maar waar is dat gebleven dan? Even verderop wordt het me duidelijk, wanneer ik op één van de nieuwe viaducten rijd. Omdat het doodstil is op de weg, trap ik op de rem en blijf staan, mijn ogen speurend over het landschap. Een groen monster komt in de verte uit de horizon, buigt zich langzaam in mijn richting en verdwijnt onder me door om aan de andere kant van het talud weer op te duiken en zich verder een weg te banen richting Duitse grens. Nederland wordt brutaalweg in twee stukken gedeeld door een hoge groene dubbele muur!

Langzaam rijd ik het viaduct af en zie de wereld ten noorden van de muur verdwijnen. Ik vervolg mijn weg met aan de ene kant het vertrouwde beeld van boerenhuisjes en tuinderijen en aan de andere kant een blind vlak van een meter of zes hoog en waan me in een park in West-Berlijn ten tijde van het ijzeren gordijn.

De Betuwelijn. De pijn ervan kennen we in onze omgeving al jaren. Huizen moesten worden gesloopt, een tunnel gegraven, waardoor een hele nieuwbouwwijk verzakte, het landschap moest verpest door viaducten, een natuurgebied ondergraven door een tunnel. En waarom?
Het eind van deze nationale ramp ligt vlak bij mijn huis. Het prestigieuze project, dat het goederenvervoer naar Duitsland op grootse wijze zou bevorderen is in mijn achtertuintje de grootste mop die ik ooit heb gezien.
Wanneer het spoor vlak voor Zevenaar in de tunnelbak verdwijnt en enkele kilometers verder weer bovengronds komt, is er nog een kleine afstand te gaan naar de Duitsland. Met veel pretenties stevent het spoor op de grens af. Maar dan!

Ik heb er een aantal keren staan kijken en met mijn tenen tegen de grens gestaan, die zich duidelijker dan ooit aftekent. De Betuwelijn, het miljardenverslinde project dat op voorhand al onrendabel blijkt te zijn, eindigt abrubt, daar waar de landen in elkaar overgaan. De nieuwe rails sluiten aan op een klein lijntje van de Duitse Bundesbahn.
Het is haast aandoenlijk hoe die oude Duitse verroeste rails romantisch afbuigen de bossen in. Gras en kruiden tussen de bielzen. Een onbeduidend boemellijntje, waar de Duitsers geen plannen mee lijken te hebben. Het is en blijft zoals het al jaren was. Geen enkele poging om de Betuwelijn een beetje tegemoet te komen. Precies aan de grens wordt de Randstad een halt toegeroepen, die zich agressief een weg heeft gebaand naar onze regio.

Van mij mogen ze die hele Betuwelijn weer oprollen richting Rotterdam en dat monster – die horizonvervuilende groene muur, die het land in twee stukken deelt – afbranden.
Nederland met zijn grote bek en pretenties heeft zichzelf met de Betuwelijn volkomen belachelijk gemaakt. Miljarden aan gemeenschapsgeld verslonden en de rendabiliteit wordt met de dag twijfelachtiger. Hoeveel hadden we met dit geld voor de gezondheidszorg en het onderwijs kunnen doen?
Ik heb er maar één woord voor: SCHANDE!