Nederwaard: diplomafraude

“Nee, geen koffie-verkeerd vandaag. Doe maar iets in de trant van een zesvoudige ristretto of zoiets, want de kater is enorm.” Ook van Luc van Lier had zich een gevoel van teleurstelling meester gemaakt. Maar dat was nog niet alles. Lichamelijke ongemakken! Met een bleek gezicht zat de sterverslaggever van de Nederwaardsche Courant op het terras van Brasserie Hans. De Fortuna-Nederwaard-Combinatie was in het zicht van de haven gestrand. De finale van het internationale toernooi was weliswaar vrij probleemloos bereikt, maar de bezegeling in de vorm van het kampioenschap was uitgebleven. In de slotfase van de allesbeslissende wedstrijd werd verloren van FC Pamplona. Het was inmiddels onduidelijk geworden, of de feestelijke rondvaart op het Bantij nu wel zou doorgaan. Want “bijna kampioen” is natuurlijk gewoon “niet kampioen”. Samen met zijn collega’s van de sportredactie had Luc zijn teleurstelling verdronken. Tot diep in de nacht hadden ze de binnenstad onveilig gemaakt. Nu, met een gigantische kater aan het begin van een nieuwe dag, geloofde Luc niet langer dat dat zogeheten ‘evenementenbier’ écht heel weinig alcohol bevatte. Het kloppende, pijnlijke hoofd van de geplaagde journalist gaf toch echt een heel ander signaal af…

Een royale hoeveelheid zeer sterke koffie werd gebracht, en Luc knapte er zowaar een beetje van op. Veel zaken spookten door zijn hoofd. Zoals de herinneringen aan de beroving waarvan hij, een week geleden alweer, op klaarlichte dag het slachtoffer was geworden. Onverlaten die zijn aktetas hadden weggegrist. Nog een geluk bij een ongeluk, dat Luc het uiterst belastende fotomateriaal dat hem een tijdje geleden was overhandigd, een dag tevoren toch maar op de krant in de kluis had opgeborgen. Maar zouden de dieven nóg een poging wagen? Het zat Luc al met al niet lekker. En om politiebescherming kon Luc niet vragen, want dan zou hij iets moeten verklappen over die belastende foto’s. Trouwens, die hele politiebescherming was niet meer dan een wassen neus. Tjeerd Schilder van het Platform Voor Veiligheid had al jaren politiebewaking, maar dat had een detectivebureau er niet van weerhouden om tot twee keer toe een geladen pistool de fractiekamer binnen te smokkelen. Luc had er een hilarisch stuk over geschreven, tot grote woede van de verantwoordelijke politiefunctionarissen. Ook om die reden hoefde hij niet veel van het politiekorps te verwachten.

Het artikel over de persoonsbeveiliging die slechts een wassen neus bleek was niet het enige hilarische verhaal dat Luc de afgelopen tijd had geschreven. Voormalig wethouder Geert Bales was keer op keer mikpunt geweest van Lucs spot en hoon. Al zo’n tien jaar lagen allerlei belangrijke Nederwaardse wegen en straten open. Geert Bales had bedacht dat er een Noord-West-Metro moest komen. Dat besluit had dramatische gevolgen gehad. Grote verzakkingen in de stad, enorme vertragingen bij de bouw en ruim een verdubbeling van de begrote kosten. Bales had de Gemeenteraad destijds bezworen dat de klus voor ongeveer een miljard euro wel geklaard zou zijn, maar inmiddels stond de teller op ruim het dubbele. Een tekort van dik een miljard dus. Echter, toen bleek dat de gemeentelijke onderzoekscommissie naar dat maatschappelijke en financiële drama een paar duizend euro teveel had uitgegeven, had Bales een hatelijk ingezonden stukje in de Nederwaardsche Courant geplaatst, waarin hij die commissie belachelijk maakte. Luc had er een stevig artikel aan gewijd: hoe haalde Geert Bales het in zijn hoofd om zelf een gat van een miljard in de gemeentebegroting te schieten, en dat bijdehand te gaan doen over een paar duizend euro begrotingsoverschrijding van de onderzoekscommissie. Luc had het een gotspe genoemd. En een schande.

Maar de persoon in kwestie was nog erger onder vuur komen te liggen. Want Geert Bales was tegenwoordig directeur van de Hogeschool InNederwaard. Ook daar waren, het kleeft nu eenmaal aan hem, financiële problemen ontstaan. Er studeerden te weinig mensen af, en dat had een negatief effect op de uitgekeerde Rijksbijdrage. Goede raad was duur. De enige manier om de financiële zorgen een halt toe te roepen was, zoveel mogelijk studenten alsnog hun studie met een diploma te laten afronden, zodat de Rijksbijdrage alsnog kon worden geïncasseerd. Dus werd aan honderden studenten de behaalde onvoldoendes kwijtgescholden, werden de studenten vrijgesteld van de plicht om openstaande tentamens nog af te leggen, en kregen ze in ruil voor een op twee A4’tjes getikt ‘werkstuk’ alsnog hun HBO-diploma in de studierichting Communicatiekunde. Deze in eerste instantie zorgvuldig geheim gehouden truc lekte natuurlijk uit, en verontwaardigde reacties waren het gevolg. Luc werd bestookt door collega’s op de krant, die wél keihard voor hun communicatiediploma hadden gewerkt, en die door deze diplomafraude hun akte nu gedegradeerd zagen tot een waardeloos briefje. Want niemand nam een diploma van Hogeschool InNederwaard voortaan nog serieus. Luc had een vlammend achtergrondartikel geschreven, waarin hij refereerde aan die goede oude tijd waarin onderwijsinstituten gewoon overheidsinstellingen waren, in plaats van op winstbejag gebaseerde private instellingen, en hij op hoge toon een onafhankelijk onderzoek had geëist naar de gang van zaken op InNederwaard en de dubieuze rol van Bales daarin. Met genoegen dacht Luc aan dat artikel. Een van zijn betere van de laatste tijd, stelde hij tevreden vast.

Nog een paar kopjes uiterst sterke koffie verder was de hoofdpijn zo’n beetje verdreven. Luc rekende af, en begon aan zijn dagelijkse wandeling naar de krant. Misschien moest hij maar eens even met de oude Udo Rozendaal telefoneren over de stand van zaken met betrekking tot de uiterst langzaam verlopende formatie-onderhandelingen, peinsde hij, want daarover kwam veel te weinig nieuws naar buiten. Maar in zijn overpeinzingen werd Luc wreed gestoord. Door een tengere, vriendelijke heer, die Luc meteen herkende als Gert Zweers, de voormalige burgemeester van een stad in het Zuiden. Het heertje sprak: “Excuus dat ik u stoor, maar kunt u mij de weg naar de plaatselijke hogeschool vertellen?”