NeoNarcisme

De Grieken, uitvinders van de democratie, hadden de primeur: de mythologische Narcissus kon zijn ogen niet van zijn eigen spiegelbeeld afhouden en stierf uiteindelijk in eenzaamheid. Toen al bleek de individuele verleiding het gif aan de wortel van de mitigerende macht van het volk te zijn. Waren goden en heersers lang de narcisten die we met de ogen dicht achterna liepen, nu zijn we het zelf. Moesten de massa’s tot in de vorige eeuw nog fysiek bij elkaar komen bij het Nationaal Tehuis in Lunteren om de Boze Boodschap te horen, tegenwoordig volstaat de grootste virtuele spiegel die ons voortdurend aankijkt: de anonieme sociale media. God en gebod zijn onder het tapijt van het gemak geschoffeld. We hebben ze niet meer nodig, want we hebben alles en daardoor genoeg aan onszelf. Geen eeuwig leven noch duizendjarig rijk streven we nog na, maar alleen ons eigen korte termijn genot. Een mening is niet meer een wederkerig mensenrecht, een uitnodiging tot gelijkwaardig openbaar debat, maar een aanval. De ene onvrede lokt de andere uit. We gedogen geen andere opinies dan die van onszelf en worden meningloos meegesleurd in hypocriete hypes en blindmakend populisme. Onze steeds opnieuw op incestueuze wijze bevruchte subjectieve mening wordt waarheid, houdt het individu en daarmee het ganse grauw dom en maakt het meedogenloos. De kudde wordt uiteen gedreven tot allemaal individuele aanvoerders, die zich door hun zelfbeeld laten leiden en het recht in eigen hand menen te hebben. Alleen onderweg naar gezamenlijke ondergang. Naar vrede op aarde.

28 mei 2016  #BinnenDoorDenken