Niet tegen de wereld

Ik weet dat sommige mensen zich volstoppen met eten wanneer zij zich mentaal niet goed voelen. Ik vraag me altijd af, waarom? Nu weet ik al dat een paar mensen al een beeld van mijn schetsen, wat uiteraard verkeerd is, na deze twee regels. Men denkt bijvoorbeeld, ‘wat weet zij er nou van’, ‘dat is zeker weer zo eentje die nooit een tegenslag heeft of het nooit moeilijk heeft’, ‘zo een die nooit onzeker is en niet bang is om te verliezen’. Tegen die mensen wil ik graag zeggen: ‘Dat mocht je willen! Dan had je zeker weer een reden om te zeiken en jezelf zielig te vinden, en dan kan je je daarna weer lekker volproppen!’ Zo, dat zeg ik graag tegen mensen die denken dat ze de enige zijn met een bepaald gevoel, mensen met het ‘de hele wereld is tegen me’ idee. Als de wereld tegen je was, had je nu niet meer geleefd, dat is één ding wat ik met zekerheid kan zeggen. Als de wereld van je walgde en je uitkotste, waar je het ogenschijnlijk zelf naar hebt gemaakt dan, dan hadden ze je al uitgekotst en dat dan van zo’n hoogte dat je te pletter was gevallen en morsdood was nog voordat je de grond raakte omdat je hart het begaf door één hevige emotie, één zin, die je regelmatig jezelf voorschotelde, namelijk, ‘wat ben ik toch zielig’. Nu weer even terug naar het begin. Waarom prop je je vol in vredesnaam? Begrijp me niet verkeerd, ik heb dat gevoel ook wel eens, dat ik wil eten als ik ongelukkig ben, maar ik weet dat als ik teveel eet dat ik nog ongelukkiger word, dus waarom dan nog een hapje nemen? Om de vicieuze cirkel compleet te maken? Mensen, laten we hopen dat niemand het bewust om die reden doet. Wanner ik mezelf dood wil vreten, doe ik het juist niet. En waarom? Omdat ik mezelf dan laat zien dat ik wel degelijk sterk ben, dat mijn wil sterker is dan een emotie die het niet waard is om dikker door te worden. Plus, met je niet volstoppen pest je jezelf al zo erg dat het afleidt van het pijnlijke onderwerp en vertrouw mij, door je niet voltestoppen zit je achteraf veel beter in je vel. Misschien komt dat omdat je dan niet een maand naar de fitness moet en honderd euro lichter bent daardoor. Waarom lang lijden als het korter kan? Maak het nou niet ondragelijker dan het al is. Nu moet ik zeggen, op het moment heb ik makkelijk praten. Wanneer je in zo’n shit hole zit, lijkt het alsof je er nooit meer uit gaat komen. Ik koester de gedachte ‘aan alles komt een einde’ daarom op dat soort momenten heel erg. Er komt ook altijd een einde aan, of aan de situatie of aan jou. Dus het is niet gelogen.
Nou heb ik wel wat leuke dingen meegekregen van mijn ouders bij mijn geboorte. Zoals twee kanten. Ik heb een duiveltje en een engeltje in mijn hoofd zitten. Het grootste deel van de tijd, komt de engel helaas slecht door, alsof ze altijd in een tunnel rijdt. Vast het werk van de duivel. Nu is het best lastig om geterroriseerd te worden door jezelf. Geloof mij, it is no fun at all! Maar je leert je zelf wel door en door kennen, wat voordelen oplevert. Want men zegt het vandaag de dag nog steeds: ‘Als je jezelf kent, ken je de vijand.’ Nu ben ik de vijand zelf ook natuurlijk, dus ik ken mezelf dubbel en dwars. Maar dat spreekwoord of citaat, verwijst dan ook naar een vijand die niet jou is. ‘Ken jezelf..’ Want jijzelf bent je grootste vijand, als je die kent, en dan hoef je niet eens in vrede te zijn met jezelf, dan ken je dus de andere vijand ook. Diegene die wel echt tegenover je staat. Diegene van vlees en bloed. Nou heb je een probleem als die vijand zichzelf ook kent..Dan wordt het, hoogstwaarschijnlijk, een gevecht op hoog niveau, maar ga er maar vanuit dat die kans klein is. Zwak tot matig, oftewel nihil. De meeste mensen kennen zichzelf namelijk niet. Sommigen leren zichzelf niet eens kennen voor hun dood en anderen pas op late leeftijd. Ik tref het weer, ik ben de uitzondering, maar denk nu niet dat het altijd even prettig is om al te weten wat de vijand van plan is. Het haalt de spanning uit je leven. Maar goed, wat ik wilde zeggen met betrekking tot de engel en de duivel, was dat dat mij ervan weerhoudt om mezelf vol te proppen. Zie het zo: De engel voelt zich rot en wil eten. De duivel lacht zich kapot en weerhoudt de engel van eten waardoor ze zich nog rotter voelt en de duivel beter. Bij mij is het dan toevallig zo dat de wil van mijn duivel veel sterker is dan die van de engel. Vandaar dat ik nog meer voordelen geniet. Zoals niet verslaafd kunnen raken aan wat dan ook. Stel, de engel houdt van drinken, gewoon en wanneer ze problemen heeft. Op het moment dat ze verslaafd dreigt te raken gaat de duivel pesten. ‘Vanavond geen alcohol voor jou.’ De engel lijdt ondragelijk, want ze wil de alcohol, ze moet het hebben om de pijn te verzachten, maar de duivel laat de engel het shit hole compleet helder mee maken, dan heb je er achteraf nog wat aan misschien! Denk daar eens over na. Hierdoor blijf ik qua dit soort dingen op het rechte pad, betreft innerlijke strijd dan. Wanneer ik in strijd ben met een mens, regeert de duivel hoogstpersoonlijk, en wordt de engel naar beneden geduwd, zodat ze nooit aan het oppervlak kan komen. Want met twee gezichten aan de oppervlakte komen, kan onmogelijk in je voordeel zijn. Dat neigt ook meer naar borderline-gedrag. Zo’n openbare tweestrijd, tenzij je je medicijnen geslikt hebt, anyway, daar wens ik niet mee geassocieerd te worden.
Mijn duivel kan manipuleren als de beste. Kennis is macht, is het doorgaans beleid, maar zelfkennis is ultramacht is toch waar de keuze iedere keer weer op valt. Zelfkennis is mensenkennis. Met zelfkennis kan je alle kanten op. Zoals ik al zei: manipulatie. Je kan jezelf ergens een weg naar binnen praten. Dan heb ik het niet over een weg waar je letterlijk op loopt en die je kan zien, maar de onzichtbare weg naar iemands hersenen. Ookwel in de volksmond genoemd ‘hart’, maar ik ga er vanuit dat mijn hart niet denkt en dat het gewoon een vieze bonk spier en bloed is. Dat denken laat we maar gewoon over aan de hersenen he, daar zijn ze toch voor! Al lijkt het alsof sommige mensen hun hersenen wat laat activeren af en toe..Toegang tot de hersenen en het zogenaamde hart van een persoon kan best leuk zijn, om mee te spelen. Je kan je indirect afreageren op zo’n manier. Mentale pijn is erg. Fysiek minder. Als er mensen zijn, die denken dat fysieke pijn erger is, dan is het overduidelijk dat ze niet denken. Dat zijn overigens ook vaak mensen die hun emoties uitschakelen. Meestal mannen dus. (Kom, kom, mannelijke lezers! Niet zo venijnig snuiven! Ik vertel hier niets dan mijn waarnemingen, niets dan wat jullie mij zelf hebben laten zien.)
Terwijl ik dit bovenstaande nog even herlas, schoot het mij te binnen dat het helemaal geen zin heeft om dit aan mensen te vertellen. Het heeft toch geen zin, mensen negeren nou eenmaal graag wat ze zien en horen. Is dat de aard van de mens? Niet aannemen wat een ander vertelt? Niet leren van andermans fouten, maar ze ook nog zelf maken, omdat je niet aanzag komen dat je dezelfde fout aan het begaan was? Die naïviteit, heeft dat ons nou ooit verder geholpen? We zullen het nooit weten, nou ja, weten zullen we het wel, maar toegeven. Eerlijk gezegd weet ik ook niet wat nu beter is: naïviteit of paranoïde zijn met zijn allen. Een middenweg lijkt maar voor een heel beperkt aantal mensen weggelegd. Zelfs voor mij is die weg er niet. Ik, met mijn twee kanten kan ook alleen maar het één of het ander zijn. Helaas.