Nieuw Jaar

De dagen tussen kerst en oudejaarsavond zijn altijd omgeven door een bepaalde rust. De laatste keer dat ik Anton zag, zaten we in de brandende zon op het terras. Nu kwam hij, met de sjaal voor zijn mond en met zijn door gatengeteisterde handschoenen de dönerzaak op het station uitlopen. De halve-euro zwerver liep hysterisch te schreeuwen dat hij geld wilde. Anton gaf het hem: “alsjeblieft Jan”, zei hij. Jan de zwerver bedankte hem voor de twee euro die Anton hem gaf en schreeuwde verder. Ik wist dat Anton het eigenlijk niet kon missen.
“Misschien even een koffie doen?” vroeg ik hem. Hij schrok en draaide zich
om. Zijn jas vertoonde tekenen van verval.
“Heb je weer wat om over op te scheppen?” gromde hij.

We staken de Spoorlaan over. Anton had er duidelijk geen zin in die dag:
“Komt die Spoorlaan ooit nog af? En die cityring? Ik vind het allemaal maar
niks.” Ik vertelde hem dat, als de ring straks echt klaar is, het verkeer
allemaal wel beter door zou stromen.
“Ik vind het wel mooi worden, eigenlijk”, zei ik.
Hij vond het kut.

Wat dat betreft is Anton een rasechte. Tilburger, bedoel ik dan. Zeiken om niks. Maar góed zeiken. Antons 2007 was een jaar van tegenvallers. Hij verloor zijn baan en zijn vriendin verliet hem in de herfst, vertelde hij. Daardoor moest hij zijn rijtjeshuis in de Reeshof verkopen. De arme ziel.
Sindsdien woonde hij tijdelijk aan het Radiopleintje in een veel te krappe studentenkamer.

“Dat Pieter Vreedeplein, wordt dat ook nog afgebouwd?” vroeg hij, toen we langs de grijze, uitstekende bakken aan de achterzijde van de nieuwe
bioscoop liepen.

“In 2008 wordt het hele vernieuwde plein geopend”, zei ik. “Het schijnt erg mooi en gezellig te worden allemaal.”
Anton mompelde en vond mij naief. Ik zei maar niets.
We liepen de Chinese toko nog even binnen, want daar verkopen ze tegenwoordig ook vuurwerk. Met het schaamrood op mijn kaken toen ik voor 50 euro aan vuurwerk afrekende met Anton naast me. Hij zei niets. Toen we naar buiten liepen, gaf ik hem een stuk vuurwerk. Een doos waaruit achter elkaar tien vuurpijlen schieten als je hem aansteekt. Hij was verbaasd door mijn gift.

“Wat moet ik daarmee?”
“Steek deze maar af op een moment dat jij gepast vindt. Steek ze af als je bij jezelf denkt: ‘verdomme, alles komt goed!”, zei ik.
Hij brieste.
“Flikker toch op. Ik haat oud en nieuw. 2008 wordt waarschijnlijk nog verrotter dan 2007. Wat heb ik nou aan een stel van die kutvuurpijlen? Oh oh, Wat krijgen we toch veel te verduren op onze lange martelgang naar de dood”, klaagde hij.
Soms vind ik het ook niet zo gezellig met Anton.

Toen we bij Café De Langeboom aankwamen, hield Anton even de pas in. Actievoerders waren weer bezig geweest om duidelijk te maken dat de boom bij het Hiroshima-monument toch echt moet blijven staan. Anton keek onderzoekend naar de boom, waar de actievoerders met spijkers en nietjes allerlei rommel in hadden gehangen. Of dat de levensduur van de boom zou verlengen, daar was ik ook niet zeker van.

“Willen ze deze boom weghalen?” vroeg hij.
“Ja, het hele pleintje moet op de schop. Zonde. Weet je nog dat wij hier met onze studiematen uren lang zaten te bomen over Al Wat Belangrijk Was?”
Anton zweeg. Zijn ogen stonden minder dof dan toen ik hem zag op het station. We dronken onze koffie en praatten verder over onze mening, over de hoed en de rand, het wel en het wee. Toch bleef Antons blik telkens afdwalen naar de boom.
“Ik ga er wat aan doen!” Zei hij plotseling en stond op. Hij betaalde uiteraard niet
voor zijn koffie en liep de straat op, de duisternis in. Anton had weer een plan.

De dag daarop was het oudejaarsavond. Het feestgedruis had zich van de huizen naar de straat verplaatst. Tussen de oude panden klonk het vuurwerk. Terwijl ik op weer een nieuw jaar proostte en een slokje van mijn champagne nam keek
ik even naar rechts. Achterin de straat, op het Radiopleintje, stond Anton.

En daar vlogen tien vuurpijlen, achter elkaar aan de lucht in.