Deze keer zou hij me niet ontgaan. Die laptop om je vingers bij af te likken. Voor een vriendenprijsje. Pentium 4, 2 Gigahertz, alle toeters en bellen. Aanbieding bij een van de 2 grote Duitse 4 lettersupermarktketens, die groeien als kool dankzij de Hollandse zuinigheid. En trouwens ook dankzij de Franse, Spaanse en Deense zuinigheid. Ze verkopen degelijke Duitse braadboter en vleesbeleg maar ook wijn uit alle werelddelen. Naast zo’n 990 andere degelijke en laaggeprijsde artikelen. En om de pakweg 4 maanden ook laptops. Gedurende 5 minuten per keer. Vorige keer sloot ik een kwartier voor openingstijd aan bij een rij wachtenden. En kreeg van een mevrouw met een viltstift het getal 12 op mijn hand geschreven. Zelf had ze nummer 1. Zij kampeerde al uren voor de deur. Toen de rookwolken opgetrokken waren bleken er 10 computers te zijn. Daar ging mijn droom van columns schrijven in de hangmat in de tuin. Of op een onvergetelijk plekje ergens in Frankrijk.

Dat zou me geen tweede keer gebeuren. Deze keer was hij nog scherper geprijsd. Voor een vergelijkbare Toshiba moest je wel het dubbele neertellen. Als dat oudere echtpaar van vorige keer een computer kan bemachten, kan ik het ook. De ouden van dagen hadden zich slinks aan de viltstift onttrokken en waren, kennelijk dankzij voorkennis, als eersten bij de begeerde apparatuur aangekomen. Afkeurende geluiden stegen op uit de rangen van hen die zich het bekladden met de viltstift hadden laten welgevallen. Maar ik bewonderde stiekem de sluwe oudjes. Maar wat waren ze met die prachtige veelzijdige machine van plan? Internet op zodat hun kinderen hun elke dag de nieuwste foto’s van de kleinkinderen toe konden mailen? Zodat de vorderingen op het gebied van zindelijkheid op de voet gevolgd konden worden. Of de administratie van de bridgeclub? En die andere 9 supercomputers. Die worden vast misbruikt voor geestvernauwende spelletjes. Of om rond te dolen in het Internetpornoparadijs. Met die geweldige machine die mij in de gelegenheid had kunnen stellen te allen tijde op elke willekeurige plaats de prachtigste columns te schrijven. Het kwartje viel. Het was gewoon ieder voor zich en God voor ons allen. Alle scrupules vielen van me af. Ik zou ik in de voetsporen van die doortrapte bejaarden treden om die computer, die me toekwam, te bemachtigen.

Ik werkte mijn masterplan uit. Ik zou natuurlijk vroeg gaan, nog vroeger dan vorige keer. Maar ik nam een ferm besluit. 8 uur was de limit. Voor mij geen slaapzakken en thermoskannen koffie. No way. Als 8 uur niet vroeg genoeg zou blijken, dan zou ik op plan B overschakelen. Wie niet vroeg is moet slim zijn. Ik had goede research gepleegd. Ik wist waar de schatkamer was en de kortste weg er naar toe. Op de grote dag stond ik om 8 uur voor de deur. Als eerste. Ik kon het haast niet geloven. Een kwartier later had zich, toch nog ruim voor openingstijd, alsnog een rij gevormd. Maar de meesten waren helemaal niet op de computer uit. Zij kwamen voor dag en dauw om de stapels dozen met jam, schouderham of kattenvoer te plunderen. Ik ging naar huis met een laptop. Eindelijk zou ik die columns schrijven die al zo lang in mijn hoofd rondtolden. Maar deze column schreef ik nog gewoon op het oude ding. In de tuin werken is niet echt praktisch. En in de zon is zo’n scherm opeens knap donker.

P.S. Ik schreef de column al meer dan een jaar geleden, vandaar dat het maar een Pentium 2 Ghz is.


2 reacties

viking · 22 december 2003 op 09:30

[quote]En in de zon is zo’n scherm opeens knap donker[/quote]
Hahahahhaaaaaa, dat was het eerste waar ik aan dacht toen ik je column begon te lezen. Zo dacht ik ook ooit te gaan werken:
Huis verbouwd > kantoor groter gemaakt > dakterras erop > design buitentegels erop > mooie tuinset > parasol van 4 meter doorsnee > flesje wijn > hapje erbij > o ja, mijn laptop nog ff pakken > laptop aan > KUTGODVERDEGODGELOEIENDEKANKERKUTZON, ik zie gene ene flikker op dat kankertyfusscherm.

En vanaf die dag, beste Maurits, zit ik weer gewoon in mijn kantoor. In het oude, niet aangebouwde deel van het huis…

Maurits · 22 december 2003 op 15:19

Tja, Viking, maar het is wel heerlijk om buiten te werken. En met het scherm op maximaal, na enige gewenning en met een cursor die af en toe zoek is zit ik toch wel eens buiten te laptoppen. In de zomer dan!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder