Nieuwe vrienden

Nog altijd is mijn besluit kinderloos te blijven, maar onlangs kreeg ik hier een ander idee over. Kinderen worden mijn nieuwe vrienden, bedacht ik me. Zo kwamen laatst mijn neefje 11 en nichtje 9 jaar een dagje logeren. We zaten in de auto onderweg naar mijn woonplaats.” Ik hoop dat je Turks een beetje goed is, anders red je het hier niet”, zei ik, ironisch vanwege het feit dat de wijkpopulatie op Ankara lijkt en hemelsbreed verschilt met hun woonplaats.
“Türk anlamak ” zei mijn neefje . Daarna vertaalde hij wetende dat ik deze woorden niet zou begrijpen, in het Nederlands, ‘ik versta een beetje Turks’.
“waar heb je dat geleerd” vroeg ik verbaasd.
“hij heeft een Turks vriendje” zei zijn zusje, “en hij kan ook chinees”, voegde zij trots toe.
“Chinees krijg ik op school, van een juf die niemand verstaat als zij Nederlands praat”, zei hij schaterlachend. “Ik versta het zelf nog niet goed, maar kan mezelf wel verstaanbaar maken,” zei hij daarna wijs. “Als we naar de chinees gaan, mag ik van papa de bestelling doen. Mama moet dan altijd lachen.”

Het benzinelampje begon te knipperen en ik klaagde vervolgens over de benzineprijs.
“olie is weer gestegen omdat er een stop is vanuit Iran”, zei mijn nichtje.
“maar ook door de investeringen in Griekenland” vulde nu mijn neefje aan.

“Wacht Sergio,” zei hij opeens nog serieuzer met zijn wijsvinger omhoog wijzend als een verstrooide professor en leidde mij daarna via zijn telefoon naar een benzinepomp, omdat zijn App uitwees dat dit de goedkoopste is in de regio. Ik bedankte hem met een fruittella die hij moest delen met zijn zusje.

Thuis aangekomen reageerden ze kinderlijk enthousiast op mijn elektrische piano die in de woonkamer staat. “mag ik spelen” vroeg mijn nichtje beleefd. Ik had een eenvingerig Vader Jacob verwacht, maar genoot van een prachtig pianospel van Adele, toen zij erachter plaatsnam. Wel wekte het wat irritatie omdat ik al jaren muzikaal probeer te zijn, maar mijn pianospel zich beperkt tot hele oude popnummertjes bestaande uit twee akkoorden.

“We willen voor jou koken, mag dat, alsjeblieft mag dat??” vroegen ze zeurderig en jengelend voor etenstijd.
Ik stemde toe, niet wetende dat ik een uur later een kalfsentrecote in een rode wijn saus , aardappelpuree en gegrilde asperges in knoflook voorgeschoteld zou krijgen.

In de avond plofte ik neer op de bank, toen zij nog met elkaar in discussie waren over welke kledingstijl mij het meest zou staan, retro of hip hop. Ik volgende nauwlettend om na het debat een haarscherp, op maat bedachte, nieuw styling advies te krijgen.
Op dit moment belde hun moeder met de vraag of ik ze morgen wel terug zou willen brengen. Het was stil en saai in huis zonder hen.

Ik heb ze zoals afgesproken de volgende dag jammerend naar huis gebracht, maar ben nu op zoek naar nieuwe kinderen die mijn vrienden kunnen worden.