We waren buren. Het was mijn eerste woning. Een zogenaamde maisonnette, een woning in een wijk waar niemand wilde wonen. Hij reed een bijna nieuwe X5, had twee pitbulls en draaide de hele dag door gangsterrap. “Every day I’m hussling” was zijn favoriet. Toen we een jaar of tien waren Lees meer…
Ik herinner mij een Surinaams kind dat ik eens als pedagoog had ondergebracht bij een pleeggezin. Zijn moeder vond heroïne belangrijker dan haar kleine, die een miniatuur was van Mister T. Een grote hanenkam, weggeschoren haar aan de zijkanten, een mouwloos basketbal shirtje en een dikke gouden ketting om de Lees meer…
Ze had een van de meest goedkope saree’s aan en stond daarmee in de felle zon te wachten op de bus die haar weer naar haar dorp zou moeten brengen. Haar huid was lelieblank en lippen zoet en zacht als honing. Nectar die nog nooit door een ander geproefd was. Ze was letterlijk een maagdelijke schoonheid. Rani had nog geen Raja, haar eigen Indiase prins. Hij hoefde van haar niet vermogend te zijn, of lijken op de knapste …
“Ken je een goede kinderpsycholoog?” vroeg een goed vriend aan mij wetende dat ik als pedagoog een ruim netwerk heb van psychologen en pedagogen. Ik schrok ervan omdat ik hem inschat als adequate opvoeder. Dit deed me weer twijfelen aan mijn kinderwens. Echt opvoeden in levende lijve lijkt me toch verdomd lastig.
Een kind goed opvoeden en veilig te laten opgroeien, is zelfs met mijn pedagogische ogen nog moeilijker dan het aanhangen van een geloof. Daar staat namelijk ergens in een boek wat goed is en wat niet.
23 mei 2009
Ik heb nooit iets met België gehad, noch met haar inwoners tot de dag van 23 mei 2009 aanbrak.
De 23e mei van 2009 leek een mooie dag voor een Vlaamse vader.
