De satanische variant van hindoegod Vishnu

Ze had een van de meest goedkope saree’s aan en stond daarmee in de felle zon te wachten op de bus die haar weer naar haar dorp zou moeten brengen. Haar huid was lelieblank en lippen zoet en zacht als honing. Nectar die nog nooit door een ander geproefd was. Ze was letterlijk een maagdelijke schoonheid. Rani had nog geen Raja, haar eigen Indiase prins. Hij hoefde van haar niet vermogend te zijn, of lijken op de knapste … Indiase filmster. Zijn hart moest echt zijn, broos, gevoelig, maar tegelijkertijd ook oersterk, zodat deze nooit zou stoppen met tikken. Daarmee leek haar liefdeswens een toch wat clichématige Bollywood gehalte te hebben. Haar ouders begrepen haar als geen ander.

Zij hadden elkaar ook zelf gevonden, terwijl beider families moeite deden hen uit te huwelijken met anderen die in hun ogen beter zou passen. In de verte zag ze de bus aan komen rijden. Ze slaakte opgelucht een zucht. De bus naderde, waardoor zand opstoof. Ze bedekte haar gezicht met een stuk goud bewerkt sareestof en kneep haar amandelvormige ogen zachtjes dicht. Met piepende banden stopte het gevaarte pal naast haar. Stickers en zelf bespoten reclameteksten ontbraken op de portieren. Ze probeerde naar binnen te gluren, toen de schuifdeur openging. “Kom binnen” beval een zware stem vanuit het donkerste hoekje in de bus.

“is dit de bus naar Indarpat?” vroeg zij twijfelachtig, in het Engels met een diep Indiaas accent. Nog voordat zij antwoord kreeg, werd ze woest door vier armen naar binnen gesleurd, alsof er een duivelse variant bestond op hindoegod Vishnu. De onbeletterde bus reed met gierende banden weg, op zoek naar een plek die door mens en dier verlaten was. Ze stopten bovenop een berg, die uitzicht gaf op een kolossale vuilnisbelt, waar kinderen klein als mieren gebruikte goederen boven hun hoofden tilden.

De vier armen bleken er twaalf te zijn. Horend bij zes jonge mannen, die niet zouden misstaan als schurken uit een Bollywood film. Haar ogen werden afgedekt met een bezweet t shirt van degene die zich als eerste ontkleedde. Zo strak om haar gezicht gebonden, dat striemen en bloedstollingen opkwamen. Toen commotie ontstond over wie als eerste mocht, schreeuwde zij haar duivelse goden om genade.

Tien vuisten sloegen bruut op haar in. Twee handen plaatsten zich naast haar lichaam, een gestalte kroop er onhandig op, alsof het zijn eerste keer was. Tien monden en tongen schreeuwden haar vulgaire woorden toe . Een mengeling van vaginale bloed, mannenzweet en onschuldige tranen, kleurde haar lichaam licht roze, alsof ze met phagwa poeder bestrooid was.

Deze twaalfarmige satan, had gelijk als Vishnu ook een knuppel. Hier bewerkten ze haar mee, nadat ze allen hun gerief bereikt hadden. De knuppel eindigde diep in haar darmen, toen ze inmiddels haar bewustzijn had verloren. Dit is geen passage uit een spannend boek, maar realiteit in India waar dagelijks dergelijke verkrachtingen plaatsvinden.

Haar redder, haar eigen Raja, haar held bestond evenmin. In het ziekenhuis bleek zij niet meer te genezen en werd zij als een kreupel, gewond, beschoten en mishandeld beest alsnog, door de dood uit haar lijden verlost.
Sergio Bunsee