Ik heb me altijd verbaasd over het enthousiasme van dansend en luisterend publiek tijdens liedjes waarin het woord motjo voorkomt. Verbijstering dat binnen een tel de dansvloer zwart ziet en uit volle borst meegezongen wordt over het leven van een motjo. Ik kan me toch echt niet voorstellen dat alle dames op een dergelijke dansvloer de ambitie hebben motjo te zijn, te blijven of te worden.
Ik heb altijd de drang het op te nemen voor Hindoestanen wanneer ze voor dom worden uitgemaakt. Mijn verweer in de eeuwige discussie met mijn creoolse vriend hierover, beperkt zich tot, dat negers even dom zijn. Al werd het spannend toen ik gebeld werd door hem. “Kijk nu naar de Rijdende Rechter,” zei hij dringend alsof de wereld zou vergaan.
Met hem aan de telefoon, tunede ik in op de publieke omroep.
Beste Paashaas,
Gisteren kocht ik een doos eieren van 30 stuks, medium. Ik moest daar bijna vier euro voor neertellen. Om Pasen bewust te vieren is er bij ons thuis een overvloed aan eieren. Alle 30 stuks worden dan gekookt. Waarna de kinderen ze kunnen bekleuren. De volwassenen verstoppen ze vervolgens voor de kleintjes. Als ze allemaal gevonden zijn eten we per persoon een aantal op. Van de rest wordt salade gemaakt. Soms maken we saoto soep. Daarvoor is er ook een ei nodig. En in de avond laat iedereen scheten die naar verrotte eieren stinken.
Ujala; 1000 maal proficiat!
Ik hoorde zojuist in familiare kringen dat de kinderlokkers die zich vergrepen hebben aan het meisje van 9 jaar in Den Haag Hindoestanen zijn geweest. Ondanks het tragische nieuws, voelde ik een lichte euforie opkomen.
Nog altijd is mijn besluit kinderloos te blijven, maar onlangs kreeg ik hier een ander idee over. Kinderen worden mijn nieuwe vrienden, bedacht ik me.
