Ujala

Ujala; 1000 maal proficiat!

Ik hoorde zojuist in familiare kringen dat de kinderlokkers die zich vergrepen hebben aan het meisje van 9 jaar in Den Haag Hindoestanen zijn geweest. Ondanks het tragische nieuws, voelde ik een lichte euforie opkomen. Ik ben namelijk een van de, denk ik weinige zwarten die ervoor uitkomt dat pedoseksuelen niet alleen onder de witte medemens voorkomen. Ik ben er niet trots op, maar ik weiger gewoon te geloven dat het percentage kinderverkrachters onder de blanke medemens groter is, dan bij andere bevolkingsgroepen. Echter kan wel gezegd worden dat het percentage brute straat ontvoeringen bij de witten hoger ligt, omdat zij hun verlangens naar seks met kinderen niet in hun grofmazige familiestructuur kunnen bevredigen. In de fijnmazige cultuur ligt dan anders, daar is naar mijn idee voldoende gelegenheid om als familielid je te vergrijpen aan kwetsbare neefjes en nichtjes. Deze twee verdachten zijn kennelijk vanwege eerder genante gedragingen verstoten uit schaamte uit de Hindoestaanse fijnmazige hechte familiecultuur en waren zij genoodzaakt vreemde kindertjes van straat mee te lokken en aan te randen.

Zo stemde Ujala mij nog positiever, toen ik in de file dit Hindoestaans station op de achtergrond had. Ujala staat bij mij vooral bekend om zijn rubriek ‘ wat eten we vandaag’ , waarbij luisteraars in een beschonken toestand naar de studio bellen en uitleggen welke gerechten het meest smaken bij de black label.
Maar gelukkig worden ook wel eens politieke en maatschappelijke onderwerpen aangesneden, die niet te maken hebben met kerrie, alcohol of andere Hindoestaanse gewoonten en gebruiken.
“ we hebben zojuist te horen gekregen dat de daders vermoedelijk Hindoestaans zijn, vader en zoon.” Zei de presentator, waarna hij zichzelf direct corrigeerde.
“We hebben zojuist te horen gekregen dat de vermoedelijke daders Hindoestanen zijn. “Ze zijn nog niet veroordeeld, dus ze blijven vermoedelijk daders”, vulde de presentator oplettend aan, wetende dat hij het woord ‘vermoedelijk’ op de verkeerd had geplaatst in de zin.
Het waren dus zéker Hindoestanen en misschíen de daders, bedoelde hij over te brengen aan de luisteraars. Het kwam niet in hem op het woord ‘verdachten’ te gebruiken.
Geschokt en verbaasd dat Ujala hierover berichtte draaide ik het volumeknop door op max en luisterde aandachtig.
“altijd wordt gezegd dat alleen ‘bakras’ zulke dingen doen, maar nu zijn het Hindoestanen zei hij in het Nederlands met een weinig journalistieke nuance en een overduidelijk, zingend Hindoestaans accent.
Ik kon mijn oren niet geloven. Een Hindoestaanse radio presentator die van dezelfde generatie als mijn ouders, live in de uitzending aangeeft dat het vergrijp aan kinderen ook voorkomt bij Hindoestanen. Mijn hypothese klopt dan toch: als het ook kan plaatsvinden hij Hindoestanen, dat het ook theoretisch, Afro Surinamers, Antillianen, Turken, Marokkanen, Spanjaarden, Afrikanen en zelfs Chinezen kunnen zijn. Dit is baanbrekend , bedenk ik me!
Ik ben zo trots op de mijnheer van Ujala , ik vind hem bewonderenswaardig en vergeef hem in een tel, al zijn ‘die’ en ‘dat’ fouten die hij in zijn carrière tijdens de uitzending heeft gemaakt, zijn woordverdraaiingen, zijn matige nuances, weinige creativiteit in de journalistiek, en af en toe wat geringschattende opmerkingen over bakras. Dat is allemaal van ondergeschikte waarde, besef ik nu. Hier draait het om in de radio; misstanden aan de kaak stellen, niet in wij/zij denken, en je kennis overdragen aan de onwetende achterban. Dit is een pionier, een klokkenluider!

Even voelde ik medelijden, toen ik me bedacht dat deze man, met toch een hoog aanzien in de Hindoestaanse gemeenschap, het zwaar gaat krijgen, hij zal verstoten en verloochend worden door zijn eigen volk, zijn eigen luisteraars die regelmatig naar rubriek ‘ wat eten we vandaag’ bellen , zijn achterban die hem het kwalijk zal nemen dat hij hen, eervolle, respectvolle, trotse en altijd hardwerkende Hindoestanen beschuldigt van kindermisbruik.

Toen opende hij ook een lijn voor reacties, vergelijkend met de eetrubriek. In de file kromde ik mijn tenen, zonder vaart te maken zette me ik schrap, met beide handen stevig aan het stuur. Ik verwachtte een zee van dreigende aanslagen gericht aan de Ujala mijnheer.

Maar totaal buiten mijn verwachting om werden wij overspoeld met telefoontjes van verhalen van vrouwen die in hun kinderjaren misbruikt zijn door een familielid, een Hindoestaans familielid. Hij alleen in de studio, ik eenzaam in de auto. Ik voelde een sterke verbondenheid, met iemand van wie ik toch geen al te hoge pet op had.
De eerste mevrouw opende, zonder een aankondiging of inleiding , nietsverhullend; “ ik ben vroeger misbruikt als kind, door een familielid, ik ben daardoor gek geworden, ik kan geen man krijgen, heb psychische problemen, ik slik sinds mijn jeugd anti depressiva, maar het helpt niet” zei ze met een Hindoestaanse dramatische hysterie in haar stem. Ik had het idee dat door haar openheid, de Ujala mijnheer een ongemakkelijk, gênant gevoel bekroop . Vier seconden na haar verhaal bleef het namelijk angstvallig stil. Kom op praat, stel vragen, diep uit, riep ik hem in mijn gedachten stilstaand in de spits toe.
Toen reageerde hij buiten mijn verwachting om, uiterst professioneel door een empathische opmerking te maken en het slachtoffer daarna sterkte toe te wensen. Een schaap was over de dam, de rest volgde, de telefoon bleef roodgloeiend, met verhalen over seksueel kindermisbruik in fijnmazige familieculturen en merkte ik dat de Ujala mijnheer het onderwerp behandelde alsof hij dit al jarenlang deed.

Ik krijg het idee dat langzaam een taboe doorbroken gaat worden, niet nu of morgen, maar spoedig. En dan zal men ook verbanden gaan zien tussen misbruik en andere sociaal psychologische problemen, zoals het torenhoog percentage zelfmoord gevallen bij jonge Hindoestanen.

Mijnheer van Ujala; ik hoop dat al uw niet van Nederlands afkomstige collega’s, u zullen volgen in het doorbreken van culturele taboes. Duizend maal Proficiat!