23 mei 2009

23 mei 2009

Ik heb nooit iets met België gehad, noch met haar inwoners tot de dag van 23 mei 2009 aanbrak.
De 23e mei van 2009 leek een mooie dag voor een Vlaamse vader. Een dag waarbij voor hem het stoplicht op groen sprong toen hij het kruispunt naderde, een goedgelukte meidag, waarbij de zon de wolken doorbrak en de stralen hem bereikten. Een dag waarbij de gezinspak friet de dagaanbieding was en hij met een knipoog de mayonaise gratis aangeboden kreeg. Een dag waarbij zijn vrouw belde en zei iets in petto te hebben en er oppas geregeld was voor de kinderen. Een dag waarbij, na zijn vrouw, zijn vriend belde met een stomme droge grap, maar hij toch moest lachen, omdat hij waardeerde dat er aan hem gedacht werd en hij besefte dat echte vriendschap goud waard is. Een dag die niet fout kon gaan, alles meezat en hij dankbaar was voor het prachtige leven dat hij leidde..

Van rechts naderde een vrachtwagen, een tientonner met extra lading. De Vlaamse vader zag hem niet. Hij zat in gedachten bij zijn vrouw en wat zij voor hem in petto had. Het was al een tijd geleden dat ze samen iets ondernomen hadden. De vrachtwagen naderde, hij remde en toeterde tegelijk. Vader schrok en zag zijn leven in twee seconden voorbij flitsen: zijn jeugd, de ontmoeting met zijn vrouw, de dag dat hij het zwangerschapsnieuws hoorde, de bevallingen van alle drie de kinderen, hun eerste stapjes en de altijd glimlachende blik van zijn vrouw. Hij dacht aan wat de kinderen vandaag zouden gaan eten en aan de afspraak die hij met zijn vrouw gemaakt had. Hij voelde zich schuldig dat dit de eerste keer zou worden dat hij een afspraak met haar niet zou nakomen.

De tientonner ramde zonder genade bruut op hem in en sleepte hem honderden meters mee, tegen een grote eik aan, waar de Vlaamse vader zijn laatste gezonde adem uitblies. De eik bleef rechtop staan, alsof niets hem de goedgelukte mei dag kon verstoren.

Toen dit bericht ons bereikte, belden wij al onze familieleden en beste vrienden om dit heugelijk feit met hen te delen. Wij wachtten al jaren op een dergelijke dood van een gezond persoon, wiens lichaam nog zelfs na een grof auto ongeluk nog enigszins in tact was. Onze vrienden en familie reageerden eveneens opgewekt. Toch vonden zij ook dat het allemaal erg lang geduurd had.
Wij vierden de dood van de Vlaming met de directe familie onder het genot van champagne, Borgoe cola en Surinaamse lekkernijen. Hard gelach en sterke verhalen deden het ouderlijk huis op dat moment herleven. Mijn moeder was het meest ‘content’, zoals Belgen dat zeggen. Tranendruppels van blijdschap rolden over haar wangen en spatte op de grond uiteen. Het was voor mij lang geleden dat ik haar in een vrolijke gemoedstoestand had gezien.

Maanden ervoor bespraken we haar dood alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Haar begrafenis eveneens. Alsof het een bigi yari (rond getal) zou worden maakten we een lijst van de genodigden, wie de cateraar op die dag zou worden, tot aan de nummers die gedraaid zouden moeten worden.

Mijn moeder leed aan een ernstige auto immuun leverziekte en stond op 23 mei 2009 negen maanden op de wachtlijst in België omdat het tekort in Nederland groter is dan daar. De lever en de bloedgroep van de Vlaamse vader bleek compatibel voor mijn moeder en heeft een transplantatie op 24 mei 2009 een goed georganiseerde begrafenis doen voorkomen.

Alle gelovigen, ongelovigen en mensen die hier tussenin hangen roep ik op zich te laten registreren als donor. Ook op alle geestelijken van ieder geloof doe ik een beroep. Aan hen vraag ik orgaandonatie te steunen, zonder mits en maren, zonder interpretatie uit de heilige geschriften, zonder eindeloze discussies met hogere geleerden aan te gaan. Een donor orgaan redt namelijk levens, zo simpel is het. De tragische dood van de Vlaamse vader op 23 mei 2009 heeft dat bewezen.

Sergio Bunsee