Nieuws

Bij de balie van de bibliotheek sta ik te wachten tot ik aan de beurt ben.
Voor mij staat een man van een jaar of zeventig. Hij gebaart naar de bibliothecaresse en vervolgens wijst hij naar de voordeur. Daar staat de leenrollator eenzaam op post. Aan haar gezicht is te zien dat ze geen idee heeft wat er met de gebaren wordt bedoeld. De man houdt zijn armen wat hoog en gespreid en maakt bewegingen met zijn hoofd van rechts naar links. Hij brengt zijn linkerhand naar de rechter en spreidt opnieuw zijn armen. Duidelijke taal zou je zeggen. De medewerkster haalt haar wenkbrauwen en schouders op en zegt: “Ik begrijp u niet.”
De klant begrijpt haar wel en onverstoorbaar herhaalt hij zijn gebaren en wijst opnieuw naar de voordeur. “Oh, u bedoelt de brievenbus”, zegt de dame en beent weg. De gebarenmaker, die minstens twee hoofden kleiner is, dribbelt met kleine pasjes in haar kielzog mee en knikt bevestigend als ze de brievenbus leeghaalt. Onderweg naar haar werkplek ordent ze alvast de stapel en terug aan balie heeft ze gevonden waar de klant voor komt. Ze haalt een krant met Arabisch opschrift uit de plastic verpakking en hij neemt hem met een glimlach en een kleine buiging in ontvangst.
Opgewekt schuift hij aan bij de andere krantlezers aan de leestafel. Nu maar hopen dat er uit het land van herkomst goed nieuws is. Ik kijk nog even naar hem en vraag mij af welk land het is. Is er daar vrede of staan ze elkaar naar het leven? Nou ja, hij zit in elk geval warm en veilig achter zijn krantje.

“Wat kan ik voor u doen?” Ik schrik op en stel, zonder gebaren, mijn vraag.