Nooit meer alleen

Op een afstand zie ik hem staan. Een oude bekende. Ik loop naar hem toe. Hij komt mij ook tegemoet en kijkt me glimlachend maar tegelijkertijd zo zelfvoldaan aan. Een blik die bij mij een diepe woede omhoog haalt. Mijn gedachten dwalen af naar de diepste krochten van mijn geest. Een herinnering, te glibberig om lang vast te houden, verdwijnt al vlot weer in de grijze massa waar zij zich al die jaren zo thuis heeft gevoeld. Wachtend op een nieuw moment om zich onaangekondigd aan mijn geestesoog te doen verschijnen.

“Wat moet je van me? Jij denkt mij te kennen maar feite ken ik jouw vele malen beter”. Hij staart me aan zonder iets terug te zeggen. Het is een opgetrokken masker van zelfvertrouwen maar als ik hem diep in zijn ogen kijk, zie ik zonder enige twijfel de onzekerheid die erachter schuil gaat. ”Ha, ha zie je wel, jij kan niets voor mij verbergen jochie. Ik ken je wel! Maar wat heb ik nu aan je? Ik weet wel dat je er altijd voor mij zal zijn als ik me alleen voel maar je zal nooit eens een arm om me heen slaan op die momenten dat ik dat nodig heb. Het enige waar jij in uitblinkt is een stil zwijgen.”

Hij kijkt me vragend aan. Met een blik in zijn ogen alsof hij wil zeggen: wanneer leer jij nou eens jezelf kennen? Het enige dat jij nodig hebt is wat meer zelfvertrouwen, moet je jezelf nu eens zien, be a man! Ik dreig in tranen uit te barsten. Maar voordat ik dat kan doen, bespeur ik al een traan op zijn wang. En overduidelijk bewijs van zijn compassie voor mij.

Plotseling hoor ik, nog net binnen het bereik van mijn perceptie, een deurbel rinkelen. Ik schrik op en loop de badkamer uit, om de voordeur te openen voor de visite die is gearriveerd.