O ja, we willen vrede

De Syrische regering van de o zo keurige heer Assad zegt: wij zijn niet schuldig aan de slachtpartij in Houla. Ik geloof hen op hun woord. Die vrouwen en kinderen hadden inderdaad zomaar, spontaan, zonder enige aanleiding, een regen van kogels in hun lijf of lijfje. Echt waar! De nazi’s die na de ineenstorting van hun Duizendjarige Rijk terechtstonden – althans, áls ze al terechtstonden – wisten het ook heel mooi te formuleren: Im Sinne der Anklage nicht schuldig. Theoretisch is het niet uit te sluiten dat we het eventueel, misschien, wel eens zonder er erg in te hebben of er van af te weten gedaan zouden kunnen hebben, maar op de wijze waarop de aanklager het formuleert zijn we toch echt niet schuldig.

Zulke staatshoofden, ministers, generaals, officieren, onderofficieren, bevel-is-nu-eenmaal-bevel-soldaten, zijn leuke mensen. Die soldaten vind ik het aller leukst. Die zeggen: Ik kon er écht niks aan doen. Ik móést. En ik geloof ze op hun woord. Zo’n kind van 3 jaar kan afschuwelijk gevaarlijk zijn en zelfverdediging is dan geboden.

Donovan zong in de jaren ’70 van de vorige eeuw: he is the universal soldier and he really is to blame. Vrij vertaald: hij is de eeuwige soldaat en hém moeten we aanklagen. Maar… zijn bevelen komen niet van ver: ze komen van u en mij. En zolang wij het militaire apparaat, het militair-industrieel complex, in stand houden, zullen er soldaten zijn die op ‘ons’ bevel schieten. Zullen drones (onbemande vliegtuigjes) precisiebombardementen uitvoeren waarbij – ja sorry, belt u even met Apeldoorn – vrouwen en kinderen gedood worden. Zullen dictators tanks en kanonnen, vliegtuigen en soldaten afsturen op levensgevaarlijke ongewapende, vreedzame demonstranten omdat die ‘de orde verstoren’. Zullen er pardoes kogelgaten in de buikjes of koppies van kinderen van 5 of 6 jaar oud ontstaan.

O ja, voor ik het vergeet: we willen vrede.

Jan Bontje © 28 mei 2012