Oerwezen

Wraakzuchtige gedachten dringen haar hoofd binnen. Ze knijpt haar ogen tot spleten en haar wenkbrauwen vormen er kwade strepen boven.
Ze zou hem nooit fysiek iets aan doen, dat dacht ze althans. Maar haar woede neemt de controle van haar lichaam over. Haar vermoedens waren juist, al die tijd. Haar intuïtie sprak waarheden en door zijn tegen woord ging ze zichzelf wantrouwen. Hij heeft haar hart gebroken en haar ego beschadigd.
En nu staat ze voor hem. Deze situatie duizend malen afgespeeld in haar hoofd, maar op dit moment is haar verstand uitgeschakeld. Ze voelt zich een oerwezen, een wild beest dat oog in oog staat met zijn vijand en niets anders wil dan hem op een sluwe manier afmaken.
En hij kijkt angstig. Zijn grote, sprankelende ogen die zelfverzekerd de wereld bekeken lijken nu kwetsbaar.
Alsof hij het aanvoelt houdt hij afstand. Zijn kaken op elkaar, bang dat een verkeerd woord haar aanval versterkt. Ze zet een stap in zijn richting en wenste dat ze kon vuur spuwen. Haar gezicht creëert een valse, heimelijke lach. Nog een stap richting hem die haar zoveel pijn heeft gedaan. Hoewel zijn voeten zich niet bewegen, buigt zijn lichaam steeds verder naar achter.
Ze is er klaar voor. Ze stapt op hem af. Ze voelt de bevingen van zijn lichaam als de afstand minimaal is. Hij is het niet meer waard. Zonder aanraken passeert ze hem en verlaat de ruimte.