Het glas van de servieskast oogt smerig. Vette vingertoppen hebben hun sporen achter gelaten op het heldere glas. Je lacht voorzichtig naar de licht beschadigde polaroid foto, die je stevig in je handen geklemd houdt. Een familieportret, genomen vanuit de woonkamer, voor een antiek ogende servieskast. Een huwelijkscadeau, vertel je. Lees verder…
Hij gorgelt zijn laatste slok bier en plet het blikje met zijn hand.
Terwijl hij met zijn linker hand het blikje in de prullenbak propt, probeert hij met zijn rechter hand een nieuw blikje uit het six-pack te trekken.
Een sterke bierlucht overheerst de treincoupé maar het smaakt hem er niet minder om.
Hij werpt zijn blik op alle ogen die naar hem staren, zoekend naar een geschikt
persoon om zijn gebroken hart bij te luchten.
Stilzwijgend zit ze hier iedere dag. Af en toe een mompel en zo nu en dan een zucht, maar daar blijft het bij. Ze hoeft nergens heen en ze wacht niemand op. Heel soms komt ze naast me zitten, in het spitsuur wanneer alle banken bezet zijn door billen, tassen en koffers. Haar blik is strak en ze lijkt ieder die haar passeert te observeren. Mijn vermoeden zegt dat ze hier is om de pijn van eenzaamheid te verzachten, te midden van de mensenmassa.
De waarheid verstopt onder een roerloze laag leugens. Het tegendeel is voor hem niet meer denkbaar. Hij had de oever kunnen grijpen toen het nog niet te laat was, maar hij verspilde zijn kans en verdronk langzaam in zelfbeklag. Arme ziel, aldus hemzelf, ieder ander zal het hem gunnen. Het lot lag in zijn handen, maar hij liet het door zijn vingers glijden. Alsof hij het erom deed.
