Liar

De waarheid verstopt onder een roerloze laag leugens. Het tegendeel is voor hem niet meer denkbaar. Hij had de oever kunnen grijpen toen het nog niet te laat was, maar hij verspilde zijn kans en verdronk langzaam in zelfbeklag. Arme ziel, aldus hemzelf, ieder ander zal het hem gunnen. Het lot lag in zijn handen, maar hij liet het door zijn vingers glijden. Alsof hij het erom deed. Hij heeft zichzelf geleerd te leven in leugens, en naarmate de tijd verstreek is het hem gaan bevallen, tegen beter weten in.
Het is slechts zijn binnenkant en alleen zichtbaar voor hen die hem kennen, zij die het moesten ondergaan. Ze hebben de val fysiek hebben overleefd, maar hij heeft littekens in hun harten gekerfd. Hij leerde liefhebben, maar misbruikte het. Hij heeft geprobeerd, maar zijn valse streken overwonnen zijn barmhartigheid. Nu pas leert hij voelen, voelen wie hij is. Zijn hoofd voor een spiegel, een keiharde waarheid. Een sterke, koude hand knijpend in zijn nek, ter voorkoming dat hij wegdraait. Maar zelfs hij kan hier zijn ogen niet meer voor sluiten. Verontschuldigen noch smeken zal effect hebben. Niemand die hem ooit nog zou geloven.

Mening kansen gehad, mening kansen verspild. Kansen die hem weer konden maken tot wie hij ooit was. Hij kon ze oprapen, ze lagen voor zijn voeten. Enkele keren werden ze in zijn handen gedrukt, maar hij liet ze liggen, wierp ze weg en vertrapte ze meedogenloos. Hij liep door toen hij stil had moeten staan bij zijn fouten, hij werd meerdere malen geremd maar zijn wilskracht ontbrak. Medelijden kan niemand opbrengen. Leugens die zijn energie vraten zijn het gevolg van zijn ontbrekende kracht om zijn hoofd boven water te houden. Toegeschouwd door hen die hij bezeerde zakt hij langzaam naar de bodem.