Liefde heet dat

Hij gorgelt zijn laatste slok bier en plet het blikje met zijn hand.
Terwijl hij met zijn linker hand het blikje in de prullenbak propt, probeert hij met zijn rechter hand een nieuw blikje uit het six-pack te trekken.
Een sterke bierlucht overheerst de treincoupé maar het smaakt hem er niet minder om.
Hij werpt zijn blik op alle ogen die naar hem staren, zoekend naar een geschikt
persoon om zijn gebroken hart bij te luchten. “Ja, ik weet wel wat jij denkt hoor.” Grinnikt hij terwijl hij een flinke slok bier achterover slaat.

Het meisje tegenover hem schrikt op uit haar boek als ze doorkrijgt dat ze wordt aangesproken.

“Ik zie je wel steeds kijken hoor, steeds wanneer je de bladzijde omslaat.”
Zijn vingers wijzen naar de ogen van het meisje dat ondertussen wat ongemakkelijk om zich heen kijkt.

“Weet je wat het is?” begint hij.
Het meisje zwijgt en schudt voorzichtig haar hoofd.

“Vroeger hé. Vroeger was ’t anders.
Toen dronk ik ook wel een glaasje hoor, op z’n tijd. Maar niet veel, gewoon op z’n tijd.” Ongegeneerd laat hij een boer.

“Kijk. Ik zal je wat uitleggen.” Hij plet opnieuw zijn blikje bier en grijpt naar een nieuwe.
“Liefde. Het kan zo mooi zijn, maar ook zo verdraaid ingewikkeld.”

Even lijkt het of hij emotioneel wordt, maar dan begint hij weer te grinniken.

“Zij was hét voor mij. Zij had alles. Alles zeg ik je.
En dan vraag je om moeilijkheden hé? Ja, ik had het kunnen weten.
Kan mezelf wel voor de kop slaan.” Hij veegt druppels bier van zijn kin af.

“Ze had van die blonde, lange haren en een geile blik, je wilt niet weten. Zo’n eentje waar je U tegen zegt.
Niets te klagen, helemaal niets te klagen. En dat deed ik ook niet hoor.
Nee, integendeel. In-te-gen-deel.” Zijn ogen beginnen wat scheel te staan en zijn tong is aardig aan het rollen.

“Twee jaar.” Hij begint te lachen.
“Twee jaar neukt ze hem al. En ik had niks door.”

Het meisje tegenover hem zwijgt maar kijkt aandachtig, zo ook de medepassagiers.

“En weet je wat het erge is. Ik heb het haar vergeven, binnen enkele minuten al.” Hij zet opnieuw het blikje aan zijn lip en giet hem in één teug leeg.
“Ik hield van haar, weet je? Liefde heet dat.
En dat maakt een mens vergevingsgezind.”

“Oh, eh.” Mompelt het meisje, zoekend naar de juiste woorden. “Is het, eh. Nou ja, is het goed gekomen?”

De man lacht schaapachtig en plet opnieuw gewelddadig zijn blikje.
“Goed gekomen? Ja, als dat zo was geweest zat ik hier nu niet.” Zegt hij met een sarcastische ondertoon.

“’t Was op een zondag. Heb de hele dag op haar gewacht, echt waar. En toen kwam ze thuis.
En die blik in haar ogen hé, ik zeg het je.
Die was niet voor de poes.” De man wijst naar zijn ogen om een beeld voor het meisje te schetsen.

“Ze wou met me praten. Maar Feyenoord speelde die avond dus ik vroeg haar of het niet kon wachten. Maar dat kon niet, het was belangrijk.”
Inmiddels wordt zijn laatste blikje bier geopend terwijl hij zijn billen beweegt voor
een betere zithouding.

“Dus ik drukte de televisie uit. En ik zal je één ding zeggen hé, als ik een wijfie belangrijker vind dan een actie van van Bronckhorst,
dan zegt dat heel wat!”

Het blijft een tijdje stil voordat hij het verhaal voortzet.

“Ze bleef staan hé, terwijl ik zat.
En alsof het niets was zei ze me dat ze met een ander sliep. Nou ik wist niet wat me overkwam. Maar ik bleef kalm hoor, ik bleef rustig.
Ik heb even gewacht en toen zei ik haar dat ze op kon rotten, mijn huis uit.
Want vreemdgaan is voor gekken, voor debielen.” Hij tikt met zijn vinger tegen zijn voorhoofd.

“Nou en daar ging ze hoor, zonder tegenspraak pakte ze haar koffers.
En dat was wel even zuur, mijn wijfie de deur uit.” Het meisje heeft duidelijk medelijden met de man.

“Dus ik ging nadenken hé, dat doe je op die momenten. Denken tot je kop uiteen knalt.
Toen dacht ik aan hoe goed we het eigenlijk hadden. En wist ik dat me nog maar één ding te wachten stond, haar achterna gaan.”

“Ik ging rennen. En hard! Je wilt je niet weten hoe hard. De adrenaline gierde door mijn lijf, echt waar. Dus ik rennen of mijn leven ervan af hing, de longen uit mijn lijf.
En toen stond ze daar bij de bushalte op de hoek.”
Hij krabt aan zijn linkeroor.

“Stonden we daar oog in oog. Ik wou niet aarzelen hé, dus direct zei haar dat ik van haar hield en dat ik het haar zou vergeven, we hebben tenslotte vaker voor hete vuren gestaan.
Beetje zoetsappig, dat wel. Maar wat moet je anders?”

Het meisje tegenover hem heeft haar aandacht volledig geschonken.
“En toen, wat zei ze toen?”
“Ze zei geen woord, wijfie. Geen woord.”
“Oh.” Mompelt het meisje dat op een spannender einde had gehoopt.

“Ze gaf me een briefje.
Een zelfgeschreven, simpel briefje. Dat was het.”
Het meisje kijkt alsof ze een met Oscar bekroonde film ziet, wachtend op het spannendste stuk.
De man vertelt door.

“Ik las maar vier woorden, alsof mijn ogen alle letters hadden gefilterd.” Hij steekt vier vingers in de lucht.
“‘Zwanger’ en ‘het spijt me’.”