Om de zeven seconden

Rusteloos zit ik in een hotel aan de Dam aan mijn zoveelste koffie. Buiten miezert het . Aan de bar zit een eenzame figuur op een kruk. Omdat hij iets wegheeft van een uitvinder noemen wij hem Barabas. Warrige krullebol en baard, brilmontuur uit 1963 of daaromtrent. Ik schat hem op een jaar of 70, maar dat zal wel jonger zijn. Barabas zit hier elke dag. Zodra de deur opengaat waggelt hij naar binnen en zoekt naar de kruk waar hij altijd op zit. Nooit een andere kruk, altijd dezelfde. Dat geeft zekerheid. Dan hoeft hij niet meer na te denken op welke kruk hij ook alweer zat als hij van het toilet komt. Want zelfs een doorgewinterde alcoholist houdt van regelmaat.
De kruk naast hem is gereserveerd voor zijn colbertje zodat die plaats nooit bezet is. Dat geeft hem een idee van enige privacy, want hij heeft een lange zit voor de boeg.
Vervolgens legt hij zijn sigaretten en aansteker voor zich op de bar en tilt zijn hand op.Het startteken voor de eerste jonge jenever met cola. Remco de barman, schenkt het razendsnel in want snelheid is geboden in deze eerste, trillende fase van het ochtendritueel.
Als het glas voor hem staat neemt hij een slokje en steekt een sigaret op. Even later laat hij zijn hoofd in zijn rechterhand rusten en stoot een paar vage kreten uit waar allang niemand meer op let. Hij houdt voortdurend zijn linkerhand in de band van zijn broek, net achter zijn broekriem. Waarom hij die hand niet gewoon in zijn zak steekt weet niemand. Niet dat iemand zich daar voor interesseert, maar toch…
Met zijn rechterhand pakt hij het glas , brengt het trillend naar zijn mond en neemt een slokje. Dat doet hij om de zeven seconden. Ik heb het op mijn horloge bijgehouden. Na elke slok schuift hij zijn sigaretten een beetje naar links en dan weer na rechts. Anderhalve minuut later is zijn glas leeg. Er rinkelt alleen nog een stukje van een ijsblokje. Remco is even weg en Richard, de andere barman staat zich om te kleden in een Griekse rok vanwege het Griekse avondje van vanavond. Ondanks het lege glas neemt Barabas nog een slokje, na zeven seconden gevolgd door een tweede. Hij hapt uitsluitend lucht en het ijsblokje spuugt hij naar de bodem van het glas dat , angstaanjagend leeg tegen hem op kijkt.
Na het luchthappen zet hij zijn glas weer neer en schuift zijn sigaretten naar rechts
Remco is er nog steeds niet en het luchthappen gaat gewoon door. Eindelijk krijgt hij zijn volgende glas.
Vier uur later loop ik het hotel weer binnen en zie Barabas nog steeds zitten. Hij eet iets uit een pan. Iets wat op spaghetti lijkt. Krijgt hij van het hotel waar men hem accepteert zoals hij is en oordelen achterwege laat. Hoeveel glazen hij inmiddels op heeft weet ik niet. Remco vertelde mij dat hij er soms een glas pure pepsi tussen gooit want dat merkt Barabas toch niet meer. Om kwart voor acht ’s avonds verdwijnt Barabas. Zijn dag zit erop. Kaarsrecht maar wel enigszins stijf wandelt hij naar de deur. Waar ging het fout met deze vriendelijke man?
Vroeger was hij leraar. Nu leert hij niemand meer wat. Dat wil hij ook niet meer. Barabas wil eigenlijk niets meer. Alleen nog drinken, om de zeven seconden een slok.