Als ik de straat in kom rijden, zie ik het vervallen pand al staan. Met bonkend hart rijd ik door en 200 meter verder rem ik zachtjes af en laat ik mijn auto tot stilstand komen. Ik zet mijn zonnebril op mijn hoofd en mijn ogen moeten even wennen aan het felle zonlicht. Ik kijk richting het huis en ik krijg een brok in mijn keel. Het dak is zwartgeblakerd en de muren zijn bijna helemaal afgebrokkeld. Pal naast het huis staat een levensgroot bord met “ Betreden op eigen risico” erop geschreven. Ik heb het eigen risico genomen en al ben ik niet bang voor vallend gesteente, ik ben als de dood voor brokstukken uit het verleden. “Dit wordt ons paleisje” zei je me en ik geloofde alles wat je me vertelde. Hier zouden we tenslotte samen oud gaan worden. We waren zielsgelukkig met elkaar en niemand die ons iets kon maken. We konden de hele wereld aan. Het viel tegen dat die hele wereld een utopie bleek te zijn. Al snel kwamen de haarscheurtjes in de sponningen van ons geluk en de funderingen van ons paleisje bleken niet bestand tegen ruzie en verdriet. Voor de buitenwereld het perfecte koppel, maar binnenshuis het ideale stel voor een relatietherapeut. Hoelang kun je jezelf voor de gek houden?
Voor me, staat al wat over is van ons paleisje. Het is opeens een doorzonwoning geworden omdat er geen ramen meer inzitten. Ik kan tot aan de achtertuin kijken en ik zie zelfs de restjes van ons Griekse behang. Vergeeld, met af en toe een wat witter stuk, daar waar de schilderijen hebben gehangen. Waar ooit het bankstel stond, staat nu een vuilcontainer en de plaats van het dressoir is opgevuld met puim. Ik voel tranen over mijn wangen rollen en met een boos gebaar veeg ik ze weg. Huilen heeft geen zin. De relatie zelf was een grotere puinhoop dan wat ik hier nu aantref.
Ik schrik van een betonwagen en ben direct weer alert. De chauffeur stapt uit en komt mijn richting op lopen. “ Het is hier nu niet de meest geschikte plaats om te parkeren, mevrouwtje “ zegt hij vriendelijk en hij kijkt me nieuwsgierig aan. Ik glimlach een glimlach gevuld met tranen en zeg niets. Een beetje twijfelachtig loopt hij weer richting zijn wagen. Hij heeft het begrepen. Ik start mijn auto en zonder om te kijken rijd ik de straat uit. Op de puinhopen van mijn leven is ooit een huis gebouwd en zelfs dat is onbewoonbaar verklaard.
10 reacties
EpMeijer · 30 december 2006 op 22:51
Citaat: ‘Ik zet mijn zonnebril op mijn hoofd en mijn ogen moeten even wennen aan het felle zonlicht.’
Vreemd soort zonnebril. Volgens mij is jouw opticien niet helemaal kosjer.
WritersBlocq · 30 december 2006 op 23:45
[quote]Citaat: ‘Ik zet mijn zonnebril op mijn hoofd en mijn ogen moeten even wennen aan het felle zonlicht.’
Vreemd soort zonnebril. Volgens mij is jouw opticien niet helemaal kosjer.[/quote]
‘Met mijn zonnebril als diadeem moeten mijn ogen even wennen aan het felle zonlicht’ heeft ze vlg mij bedoeld.
[b][size=x-small]ga nou niet vragen wat een diadeem is Ed[/size][/b] :wave:
EpMeijer · 31 december 2006 op 02:45
Ed? Iemand heeft hier echt een betrouwbare opticien nodig.
Chantalle · 31 december 2006 op 06:29
Je DOET een zonnebril op ter voorkoming van zonlicht in je ogen. Als je hem daarna OP je hoofd zet, moeten je ogen dus wennen aan het zonlicht.
Ik hoop dat de rest van het verhaal wel duidelijk is geweest 😉
SIMBA · 31 december 2006 op 09:11
De rest van het verhaal is uitermate duidelijk Chantalle, erg mooi. Maar die ene zin is een beetje krom. 😀 en daar wordt dan gelijk “misbruik”van gemaakt 😆
Bitchy · 31 december 2006 op 09:42
[quote]Op de puinhopen van mijn leven is ooit een huis gebouwd en zelfs dat is onbewoonbaar verklaard.[/quote]
Daar is het fout gegaan, de ondergrond waar het op rust, moet stabiel zijn!
arta · 31 december 2006 op 12:12
Ik heb het weer met plezier gelezen!
Mooi!
🙂
Li · 31 december 2006 op 17:22
[quote]Voor de buitenwereld het perfecte koppel, maar binnenshuis het ideale stel voor een relatietherapeut[/quote]
Prachtzin in een wederom uitstekend geschreven column.
Tip: Kijk uit met het te snel na elkaar inzenden van je stukjes. Vooral als de columns dezelfde boodschap uitdragen. 😉
Li
Chantalle · 31 december 2006 op 18:35
Fijn dat de meesten het hebben kunnen waarderen.
Li, dank je voor de tip. Ik zag bij ingezonden stukjes, dat ik er nog 14 voor me had dus dacht ik dat het nog wel even zou duren voor hij geplaatst werd. Hij werd echter tot mijn verbazing al heel snel geplaatst.
pepe · 1 januari 2007 op 20:44
Dit is absoluut een klasse column. Ik hoop we nog heel veel van jou mogen lezen.