Onder de gordel

Dodelijk vermoeid kom ik ’s avonds thuis van mijn werk niet bewust wat er zich de afgelopen dag weer in de wereld heeft afgespeeld. In een vast ritme zet ik, bij het binnentreden van mijn woning, eerst de televisie aan om de dagelijkse ellende mijn eigen paradijsje binnen te laten. Wat zal het zijn vandaag? Hongersnood in Afrika, een dreigende milieuramp op onze binnenwateren of toch misschien weer een aanslag in het midden oosten? Maar nee! Vandaag wordt mij weer eens spektakel geboden. Zonder kompleet te zijn, heeft Londen zich aangesloten in het rijtje van New York, Bali en Madrid. Ik luister aandachtig. Bij nader inzien valt het eigenlijk wel tegen. Weer geen record gebroken met slecht vijftig doden en een paar honderd gewonden. Ik steek mijn kop weer in het zand, zet de tv uit en doe de stereo aan. Ietsjes harder dan gebruikelijk om de oneliners te overschreeuwen die nog in mijn hoofd nagalmen. [i]”Have you ever been… in electric ladyland?”[/i] Maar de gebeurtenissen laten mij niet los.

Door mijn rijke inlevingsvermogen… [i]”cause I’m a voodoo child”[/i]…kan ik heel ver gaan in het opbrengen van begrip voor daden van gestoorde geesten. Ik bedoel, door gebrek aan de warmte van liefde en genegenheid kan iemand tot vreemde dingen in staat zijn. Maar een grens nadert voor mij in ijltempo. Hoe groot zijn de oogkleppen van de daders? Wat denken ze te kunnen bereiken? Hoe lang gaat dit nog duren? En hoeveel beheersing wordt nog gevraagd voordat de stoppen werkelijk zullen doorslaan?

In een macabere competitie van de dood met Bin Laden als grote inspirator is het vandaag weer prijs en beangstigend dichtbij. Maar slechts vijftig dooien? Om je ogen uit je kop te schamen. Nog niet eens het aantal maagden dat iemand wordt toegezegd bij uitvoering van een daad als deze. Dat moet toch beter kunnen? Waarom niet een dichtbevolkt land als Nederland nemen? Dit zou toch garant moeten staan voor een werkelijke knaller!

Door opwinding over deze gebeurtenis, de woede, het verdriet, de onmacht heeft een hoofdpijn in mij plaatsgenomen. Tranen schreeuwen om te stromen. Maar juist nu sta ik dat niet toe. Mijn woorden raken steeds verder zoek in de kraters van de aanslagen. Slechts één ding begint mij wel langzaam te dagen. Ik vraag mij echter wel af of tweeenzeventig maagden de man wel voldoende is voor zo’n stel LULLEN!