Onder Nul , kroniek van een reparatie – Slot

‘En wat nu.?’
‘Tja, ik heb alles aan hoofdkantoor doorgegeven en ze bellen voor een afspraak.’
‘Bellen.!?
‘Wat ik wél voor u kan doen.’
Hoopvol richt ik me op
‘Ik kan het filiaal vragen of ze voor u een vriezer aanzetten.’
‘En dan.. ?
‘Dan gaat u met de inhoud van uw vrieskist naar de winkel en doet u het zolang daarin.’ Sprakeloos kijk ik de monteur aan. Geen spoor van ironie hij meent het echt.
Een moment overweeg ik zelfs dit voorstel, zie me met volle kratten door het winkelcentrum strompelen en onder nieuwsgierige blikken van voorbijganger en klanten het Witgoedpaleis betreden.
‘Ah meneer Trawant daar bent u, het is me wat hè.. ruimt u hem zelf even in..? ‘
Als enig tastbaar bewijs van zijn bezoek plakt de monteur bij vertrek een sticker op de deur van onze vrieskist met een barcode en een ID nummer.

De volgende dag is de koelmonteur, teruggekeerd uit de polder, in een oogwenk klaar met zijn analyse. Onze diepvriezer is zo totaal en hopeloos defect dat de reparatiekosten volledig de pan uitrijzen.
Dit valt buiten zijn competentie. Er wordt gebeld. Onze relatie met Hoofdkantoor gaat een nieuwe fase in.
Ans klinkt een stuk zakelijker dan tijdens ons eerste telefoontje.
‘ Uw vrieskist zit in het 4e jaar meneer Trawant en dan krijgt u van ons een schikkingsvoorstel’
‘ Zooo..’
‘ U krijgt de helft van de oorspronkelijke waarde als korting op een door u uit te zoeken nieuw exemplaar bij het Witgoedpaleis.’
Ze zwijgt alsof ze me een wereldbod gedaan heeft.
Ondertussen ben ik al een halve dag bezig met het snijden van voordeelpakken kipfilet, het draaien van ballen gehakt, het bakken van slibtong , schol en gamba’s.
Het hele huis stinkt naar een viskraam en in de hal staan twee druipende vuilniszakken klaar voor de container.
Als gevolg daarvan ben ik niet in de stemming voor een genoeglijke chat met Ans en reken haar voor dat ’t ons zo dus 300 Euro kost + de 65 Euro betaalde garantie én de inhoud van de vrieskist.
Meer dan 400 Euro schade. Zo kan ik ook garantie verkopen, Ans.
‘ U gaat dus niet accoord..’
‘ Neennnnn..’
Een patstelling..even is het stil.
‘ Ik kan uw geval natuurlijk ook doorgeven aan reparatiebedrijf Rapido.’
‘ En dan..?’
‘ Zij repareren uw vrieskist en wij betalen de rekening..’
‘ EUH..? ‘….
Ans mompelt iets over coulances en regelingen met de fabrikant
Het daagt me dat Ans eerst gewoon geprobeerd heeft ons een nieuwe aan te smeren. Maar dan komt de volgende aap uit de mouw.
‘ U moet het reparatiebedrag wél zelf voorschieten, copie van de nota, uw garantiebewijs etc etc en dan zal Hoofdkantoor dat weer aan u overmaken.
‘ Maar Rapido kan dat toch ook rechtreeks bij u declareren..? ‘
‘Ja, maar zo is de procedure van Hoofdkantoor nu eenmaal’
‘ En daar gaan geen maanden overheen..?
‘ U heeft mijn GARANTIE meneer Trawant.’..

Rapido komt, ziet en repareert onze vriezer. Snel en vakkundig in iets meer dan een uur. Met een hele batterij aan metertjes, vacuumpompen, en een lasapparaat
Een rekening van 260 Euro is ons deel, plus drie keer koffie en twee bezoekjes aan het toilet.
Waar ik met een emmertje, Vim en schuursponsje achteraan moet omdat ik er niet tegen kan dat vreemden ons toilet bezoedelen.
Vrienden en familie is tot daaraan toe, maar glazenwassers,reparateurs, schoonmakers en bouwmensen, met van die grote broeken en zware schoenen. Ik kan daar absoluut niet tegen.
En niet vanwege de aard van hun werkzaamheden. Ik heb, sinds ik de bouw van een nieuw huizenblok naast ons van nabij gadesla, juist de grootste waardering voor het vakmanschap en de accuratesse waarmee zo’n pand planmatig en stukje voor uitgedacht stukje van de grond komt.
Maar niet op ons toilet.
Vooral als men lang wegblijft en vermoedelijk aan de grote boodschap werkt. Ik haal me dat, zonder het te willen namelijk in detail voor de geest de rillingen lopen erbij over mijn rug.
En dan nog eens wat. Waarom altijd bij ons. Er is het laatste jaar geen werkmens over de vloer geweest die niet ‘even’ van het toilet gebruik moest maken.
“Ja hoor, ga uw gang “, mompel ik in zo’n geval en wijs ook nog eens de juiste deur.
Maar in mij schreeuwt de neuroot; ‘ Nee, niet hier..!
Ga dan s’morgens eerst gewoon thuis .Maar ja, hoe gaat dat, weinig tijd, nog geen aandrang, dat komt straks wel , er zijn toch overal toiletten.. bij de mensen thuis.
Ik snap ook niet hoe men dat kan, zitten op andermans gerief en maar ongegeneerd zijn gang gaan. Waarom kan dat niet tot einde werktijd worden opgehouden.
Wie weet zijn er wel bij die het een bizarre kick vinden om bij elke klant even naar de WC te gaan, en overal hun spoor achter te laten.
Ik vind het een vorm van huisvredebreuk. Een die je met goed fatsoen eigenlijk niet kun weigeren.
Want als je weigert; ‘ Nee doet u dat maar lekker ergens anders’ , dan heeft dat natuurlijk onmiddelijk gevolgen voor de kwaliteit van de dienstverlening.
‘Tja, met deze lekkage zult u moeten leren leven, of we moeten het hele dak eraf halen, op uw kosten ..’
Kortom een duivels dilemma.

Maar dit terzijde
Er volgen spannende weken zonder bericht van Hoofdkantoor. Internet wordt bezocht, afschriftenveloppen opengerist.
Waar blijft de restitutie.
‘ Hoofkantoor met Janine… Ans zegt u..? Nee die is mij onbekend, tenminste op deze afdeling.
Uw brief met afschriften.. had u van ons een referentienummer gekregen.? Nee, dat is vreemd..
De compressor zei u..?
En bij welk filiaal had u die diepvriezer gekocht..
Ik kan even informeren bij crediteuren..
Ja, meneer Trawant daar ben ik weer , crediteuren raadt u aan om nogmaals de bescheiden aan ons op te sturen.
Rustig meneer, als u gaat schreeuwen komen we niet verder.
Ik kan u ook doorverbinden met onze klachtenafdeling, dan moet u wel een paar minuutjes in de wa..
Wie zegt u , Kafka..? Even kijken.
Nee , ik ben bang dat meneer Kafka momenteel niet bereikbaar is.’