Ondoordringbaar

Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Als het moeilijk gaat heb je nog het gevoel dat je er je best voor hebt gedaan, dat je bloed, zweet en tranen hebt geleden en dat je als beloning je doel in ontvangst mag nemen. Gooi je voor me voeten en ik kijk je niet aan. Doe alsof ik niet besta en ik zorg dat je me ziet staan. Prijs me de hemel in met de beste en mooiste complimenten die er bestaan, ik sla ze in de wind. Zeg me dat ik het nooit zal bereiken, en ik bewijs je dat ik verder kom dat je ooit had kunnen denken.

Het woord onbereikbaarheid heeft iets magisch, iets boeiends, iets subliems. Waarom? Juist omdat het onbereikbaar is, voor je gevoel. Omdat je eigenlijk weet dat je het nooit zult krijgen, aangezien het té ver van je afstaat. Het immense universum wat nog doorzocht moet worden, Oceanen en regenwouden waarvan het minimale bekend is en waarvan dag naar dag meer bekend wordt.

Ook al is er een vaste definitie voor onbereikbaarheid. Voor de één blijft de onbereikbaarheid en voor de ander wordt de onbereikbaarheid, bereikbaar.

Hoe verder weg, hoe beter. Langzaam naar je toe trekken en dan weer met een enorme boost wegduwen. Het spel, dat eigenlijk geen spel is, wordt eigenlijk pas aantrekkelijk als anderen denken dat je het niet gaat redden, zodat je weet waar je het uiteindelijk voor doet.

Onbereikbaarheid wordt uiteindelijk bereikbaarheid. Je vecht, houdt het vast, verliest interesse en schopt het weg. Daarna ga je blij en voldaan opzoek naar iets anders wat onbereikbaarheid is.