Onkruid vergaat – 1/2

Een goede en zeer gewaardeerde vriend van mij, meer een tweede vader want ik ben er kind aan huis, is een man van het type: ik hou van alle vrouwen. Hij ziet ze graag als lustobject. Maar als puntje bij paaltje komt heeft hij een heel klein hartje en staat hij klaar om, wie dan ook, belangeloos te helpen. Toen hem bekend werd dat de tuin van mijn zus eruit zag als een jungle was er daarom geen houden meer aan. Vrijwillig bood hij aan om als een Tarzan die tuin te temmen. In de natuur bezig zijn was een grote passie van hem en bovendien kon hij, na een eerdere ontmoeting, maar niet ophouden over haar. Dit was zijn kans voor weer een ontmoeting. Hij en ik samen, moesten die tuin maar eens onder handen nemen. En dat hebben we geweten.

Het was hartje zomer. Met ontkleed bovenlijf traden we het strijdtoneel binnen, nog niet wetende wat een wespennest dit was. Het gras kietelde onder onze zweetoksels en vergroeide bomen en struiken verdrukten het hekwerk. Kappen, zagen, hakken en timmeren. En als magere Hein maaide ik met de zeis tot ik erbij neerviel.

Het was zwoegen met het nodige leedvermaak. Het snoeien van de braamstruik maakte brandende krassen op mijn armen alsof ik met een wilde poes had gestoeid. En Erik werd door een wesp in zijn lip gestoken toen hij in een nest ging staan. Hij probeerde van de nood nog een deugd te maken in een ultieme poging om een kus van mijn zus te ontlokken. Want het wondje moest toch uitgezogen worden om een zwelling te voorkomen. Het mislukte jammerlijk.

Nadat het wespennest was verdelgd, stond er nog een lastige klus op het programma. Een venijnige Berenklauw, met reusachtige bladeren, had zich weelderig uitgezaaid door de hele tuin. In de meest onmogelijke posities moesten wij ons manoeuvreren om aanraking met deze bladeren te voorkomen en te lokaliseren waar dit onkruid de grond uitschoot zodat het bij de wortel aangepakt kon worden.

Zonder al te veel noemenswaardige voorvallen slaagde de opzet en werd de Berenklauw met de grond gelijk gemaakt. Het uitgraven van de wortels was geen optie. Daarvoor zouden de hele tuin en aangrenzende percelen omgespit moeten worden. Het enige wat daarom overbleef was een behandeling met zware chemicaliën om ons voorgoed te verlossen van dit kwaad in de tuin.

Uiteindelijk mocht het resultaat er na twee dagen zijn. Foto’s voor en foto’s na waren overbodig om het verschil op te merken en eigenlijk vroegen we ons af of we wel in dezelfde tuin zaten als waaraan we waren begonnen. Een perfect paradijsje met een terras in de zon en een biertje in de hand. Even was alles zoals het moest zijn.