Vandaag wordt Ina, de schoonmoeder van mijn dochter, begraven. Ze laat haar man Fred achter. Hij is negentig jaar, en nog pittig kwiek. Toen zijn vrouw ziek was kwam ik dikwijls langs om haar te eten te geven. Ik was de enige die dat voor elkaar kreeg, want Fred was te ongeduldig en zijn zoon te veel overmand door verdriet.
Na de begrafenis bied ik aan om Fred naar huis te brengen. Mijn dochter en schoonzoon zitten erdoorheen na alle slapeloze nachten en het zorgen voor Ina. Ze zijn kort geleden al naar huis vertrokken. Triest, die Ina. Natuurlijk, ze was echt de jongste niet meer, tachtig, maar het blijft moeilijk om iemand achter te laten in een kil graf met een klomp aarde eroverheen.
Fred is blij met de lift en neemt dankbaar plaats op de passagiersstoel naast mij. Tevreden nestelt hij zich diep in zijn zetel, terwijl ik de motor van mijn kleine Toyota start. Haperend komt die op gang. Fred kijkt belangstellend naar al mijn bewegingen.
‘Goh wat knap, een vrouw van midden tachtig die nog zo goed auto rijdt,’ merkt hij waarderend op en klopt met zijn vingers lichtjes op mijn knie.
‘Ina kon dit niet hoor.’ Hij stoot een hinnikend lachje uit. Verbaasd kijk ik even naar opzij en vang juist nog een glimp op van zijn bruine, ongelijkmatige gebit. De aanblik ervan bezorgt me de rillingen. Fred verstevigt met zijn hand de greep op mijn knie en laat die daarna, tot mijn verbijstering, langzaam omhoog glijden.
Geschokt slinger ik rakelings langs een tegenligger. Is Fred gek geworden? Helaas is mijn gevaarlijke manoeuvre blijkbaar geen reden om zijn brutale, misplaatste gedrag te staken. Ik voel zijn puntige vingers met de scherpe nagels klauwend duwen tegen mijn kruis.
Iets verderop tref ik goddank een vluchtstrook en rem daar piepend af. Fred de auto uit krijgen is niet gemakkelijk, maar goddank beschik ik over een goede tegenwoordigheid van geest, dus ik ram zo hard tegen zijn derde been dat hij kreunend de auto ontvlucht.
Buiten adem scheur ik weg. Fred staat vloekend buiten. Laat hem maar een stuk lopen. Dan koelt hij vanzelf wel af, zeker nu het min vijf is.
Ik werp een blik in mijn achteruitkijkspiegel en in het halfduister meen ik daar vaag het bleke gezicht van Ina te herkennen. Ik knipper met mijn ogen en kijk opnieuw. Ze is weg.
De dag erna belt mijn dochter. Fred is ergens langs de kant van de weg verward en gedesoriënteerd aangetroffen. Niemand snapt wat hij daar deed. Het deert mij niks. Gerechtigheid bestaat. Ik geloof zomaar dat Ina daar ook zo over denkt.
21 reacties
StreekSteek · 3 oktober 2016 op 13:14
Het leven voelt soms als een groot kruis, dat blijkt hier maar weer eens; niet voor één gat te vangen. Senior parking porno in optima forma. Heerlijk!
NicoleS · 3 oktober 2016 op 14:49
Hahaha! Dank Streek!
Meralixe · 3 oktober 2016 op 13:24
Ach NicoleS, ik zal wel altijd enigszins sukkelen met de verschillende typetjes die je neer zet maar, niet getreuzeld, het wendt.
Ook nu was het dus even zoeken naar de goede cadans. Bijkomende moeilijkheid was dan nog de mijn inziens hoge leeftijd van je personages. Ik ben dan wel geen specialist en misschien is het in Nederland anders maar in de tachtig en dan nog zo ’n streken uithalen?
Wat betreft het gedrag van mannen die hun vrouw verliezen en daar dan op deze bijzonder rare manieren op reageren, daar kan ik u wél in volgen. Ook ik ken binnen de eigen omgeving enkele hemeltergende story’s die onderlijnen dat de relatie voorheen één grote leugen was.
NicoleS · 3 oktober 2016 op 14:46
Geloof me M, het KAN echt? op deze leeftijd, en is ook waar gebeurd. Dat zou je moeten verheugen met het zicht op deze toekomst. Aan de andere kant is het diep treurig uiteraard. Mensen kunnen wonderlijk reageren in de nabijheid van de dood.
van Gellekom · 3 oktober 2016 op 13:49
Sommige mensen zijn nooit te oud om te leren. Prachtig geschreven
NicoleS · 3 oktober 2016 op 14:48
Dank??
Mien · 3 oktober 2016 op 14:15
Dit is de toekomst. Zeker weten. Generatiekloven zijn zo old school. Na een overlijden de kluts kwijt, dat blijft van alle tijden. 😉 De werkelijkheid, meer bizar dan de fantasie. Wederom. 🙂
NicoleS · 3 oktober 2016 op 14:47
Hahaha. Precies dat dus. Het leven stelt ons voor verrassingen zo nu en dan.
Blanchefort · 3 oktober 2016 op 15:39
Wow. Intens stuk. Mooi geschreven.
NicoleS · 3 oktober 2016 op 16:49
Dank Blanchefort?
Snarf · 3 oktober 2016 op 16:16
Wederom een goed geschreven compacte column met explosieve afsluiting! Knap gedaan, Nicole.
NicoleS · 3 oktober 2016 op 16:50
Dank Snarf!
Midian · 3 oktober 2016 op 22:34
Dat is zo onwezenlijk. Je biedt hem uit de goedheid van je hart een lift aan en dan doet hij zoiets. Heel knap verwoord.
NicoleS · 4 oktober 2016 op 08:46
Goedheid wordt niet altijd beloond?
Nummer 22 · 4 oktober 2016 op 07:08
Zie het zo voor mij. Mooi geschreven! Enfin, hard optreden is soms nodig want het moet niet gekker worden met die hoogbejaarden van tegenwoordig zeg.
NicoleS · 4 oktober 2016 op 08:45
Ja toch? ?
Bruun · 4 oktober 2016 op 22:07
Mooi stukje weer Nicole. Zoals vaker vraag ik af: hoe kom je er op? 🙂
NicoleS · 5 oktober 2016 op 11:42
Dank Bruun. Het zijn ware gebeurtenissen die ik iets aanzet. zo kom ik erbij op. 😉
Esther Suzanna · 4 oktober 2016 op 23:42
?? Geweldig!
NicoleS · 5 oktober 2016 op 11:43
dank Esther Suzanna!
Nummer 22 · 5 oktober 2016 op 20:03
Ach…oud worden kan ook gezellig worden langs de kant van een weg. ADHB alle dagen heel bejaard!?