Onteerd

Vandaag wordt Ina, de schoonmoeder van mijn dochter, begraven. Ze laat haar man Fred achter. Hij is negentig jaar, en nog pittig kwiek. Toen zijn vrouw ziek was kwam ik dikwijls langs om haar te eten te geven. Ik was de enige die dat voor elkaar kreeg, want Fred was te ongeduldig en zijn zoon te veel overmand door verdriet.

Na de begrafenis bied ik aan om Fred naar huis te brengen. Mijn dochter en schoonzoon zitten erdoorheen na alle slapeloze nachten en het zorgen voor Ina. Ze zijn kort geleden al naar huis vertrokken. Triest, die Ina. Natuurlijk, ze was echt de jongste niet meer, tachtig, maar het blijft moeilijk om iemand achter te laten in een kil graf met een klomp aarde eroverheen.

Fred is blij met de lift en neemt dankbaar plaats op de passagiersstoel naast mij. Tevreden nestelt hij zich diep in zijn zetel, terwijl ik de motor van mijn kleine Toyota start. Haperend komt die op gang. Fred kijkt belangstellend naar al mijn bewegingen.

‘Goh wat knap, een vrouw van midden tachtig die nog zo goed auto rijdt,’ merkt hij waarderend op en klopt met zijn vingers lichtjes op mijn knie.

‘Ina kon dit niet hoor.’ Hij stoot een hinnikend lachje uit. Verbaasd kijk ik even naar opzij en vang juist nog een glimp op van zijn bruine, ongelijkmatige gebit. De aanblik ervan bezorgt me de rillingen. Fred verstevigt met zijn hand de greep op mijn knie en laat die daarna, tot mijn verbijstering, langzaam omhoog glijden.

Geschokt slinger ik rakelings langs een tegenligger. Is Fred gek geworden? Helaas is mijn gevaarlijke manoeuvre blijkbaar geen reden om zijn brutale, misplaatste gedrag te staken. Ik voel zijn puntige vingers met de scherpe nagels klauwend duwen tegen mijn kruis.

Iets verderop tref ik goddank een vluchtstrook en rem daar piepend af. Fred de auto uit krijgen is niet gemakkelijk, maar goddank beschik ik over een goede tegenwoordigheid van geest, dus ik ram zo hard tegen zijn derde been dat hij kreunend de auto ontvlucht.

Buiten adem scheur ik weg. Fred staat vloekend buiten. Laat hem maar een stuk lopen. Dan koelt hij vanzelf wel af, zeker nu het min vijf is.

Ik werp een blik in mijn achteruitkijkspiegel en in het halfduister meen ik daar vaag het bleke gezicht van Ina te herkennen. Ik knipper met mijn ogen en kijk opnieuw. Ze is weg.

De dag erna belt mijn dochter. Fred is ergens langs de kant van de weg verward en gedesoriënteerd aangetroffen. Niemand snapt wat hij daar deed. Het deert mij niks. Gerechtigheid bestaat. Ik geloof zomaar dat Ina daar ook zo over denkt.