Ontspoord

“Poot, lelijke Jood!” Zo schold hij regelmatig tegen zwakkere jongeren die het ongeluk hadden hem te passeren op school of op straat.

Wat niemand wist, was dat hij zelf worstelde met zijn eigen demonen. Zijn vader had hij nooit gekend. Zijn moeder was hem dierbaar,  het arme mens, maar zij kon hem niet aan. En in de bijstand was het behoorlijk behelpen.

Zijn kleding jatte hij bij elkaar, hij leefde praktisch op straat, waar hij drugs verhandelde maar ook zelf gebruikte. Hij gedroeg zich cool maar niemand die de waarheid wist van hoe hij zich voelde.

Op een dag vertrok hij naar het spoor. Daar stond hij uren naar de treinen te staren die voorbij zoefden op hoge snelheid.  Met het voornemen om te springen want hij kon er niet meer tegen. Maar nu hij er zo stond was hij niet zo zeker meer. Hij begon te bidden tot God aan wiens bestaan hij eigenlijk altijd had getwijfeld.

En het wonder geschiedde. De mist trok op in zijn hoofd. Er daalde rust op hem neer. Hij meende het licht van God te hebben gevoeld al kon hij het niet met zekerheid zeggen. Maar hij verliet het spoor en ging weer naar huis.

Er was een nieuwe kans ontstaan en hij pakte die met beide handen beet. Vanaf die dag treiterde hij geen mens, maar hielp degenen die hem nodig hadden.   Kleding werd door hem niet langer gestolen maar hij  werkte er voortaan keihard ervoor. Hij maakte het goed met zijn moeder en vergat de drugs. Dat was een complete omslag.

Vandaar dat zijn omgeving veel verdriet had precies een jaar daarna. Toen kwam hij om bij het spoor waar hij werd geraakt door een onoplettende automobiliste die hem geen voorrang had verleend.

Hij was op slag dood. Soms loopt het leven wel eens vreemd.