Oordopje

Vanmorgen zag ik de foto in de krant. Een grote kabouter die in Rotterdam voor nogal wat ophef had gezorgd. Het gaat dan niet zozeer om de kabouter zelf als wel om hetgeen hij in zijn hand heeft. Ik herkende mijn oordopjes. De oordopjes die ik altijd in doe wanneer ik probeer de verschillen in luchtdruk draaglijk te laten zijn. Het schijnt dat deze oordopjes meerdere toepassingsgebieden kennen. Ze worden namelijk ook gebruikt als anale dildo. Dat is nieuws. Onwillekeurig bracht ik ze even onder mijn neus. Ik rook niets bijzonders.
Het schijnt dat de christelijke goegemeente moeite heeft met het beeld. Zij zien in mijn oordopje de reeds genoemde anale dildo. Dat is knap, maar vooral opvallend. Het is het mooie aan kunst. Iedereen heeft zo zijn eigen associaties. Associaties die vooral te maken hebben met wat je kent of met wat je het meeste bezighoudt. Ik herkende vooral mijn oordopje. Het feit dat christelijk Rotterdam vooral de anale dildo herkent zou betekenen dat het alternatief gebruik van mijn oordopjes in christelijke kring goed gebruik is. Daar is overigens niets mis mee.
Iedereen moet gewoon doen wat hem of haar goeddunkt. Iedereen moet wat mij betreft alles overal in kunnen steken. Vermits, indien er meerdere partijen bij betrokken zijn, alle betrokkenen ook instemmen met het te gebruiken voorwerp en de betreffende lichaamsopening. Ik ben ruimdenkend. Mijn oordopjes gaan echter alleen in mijn oor. Verder niet. Er zijn grenzen.