Ik denk dat ze een jaar of zeven, acht was.
“Wat zég je dan?” vroeg haar moeder dwingend.
Slager Burgmans verstarde in zijn reikende pose. De ene hand op de glazen vitrine leunend. De andere, met daarin het schijfje worst reikte daar over heen, naar het kind dat de handjes tot vuistjes gebald achter de rug verstopte.
Het meisje tuitte haar lippen boos maar kon het verlangen naar het stukje worst niet geheel uit haar blinkende oogjes weren. Met de intonatie van een zweepslag en verrassend luid zei het kind “Néé!!!”
De slager wist zich in zijn rol van klantvriendelijke worst-aanreiker, even geen raad. Hij veinsde neutraliteit door de blik naar buiten te richten en loyaliteit aan de moeder door nog even in zijn aanbiedende houding te volharden. De winkel zweeg en keek toe. Veinsde niets te zien. De slager richtte zijn blik langzaam op de moeder en peilde de geestelijke ravage die de brutale weigering van het kind bij haar teweeg gebracht had. .
Het “Nee” van het kind klonk zo definitief dat moeder de fase van de herkansing oversloeg en vol in de aanval ging. Ze greep haar kind bij het nekje en schudde het dwingend heen en weer.
“Wat zég je dan?” Moeder mengde in deze korte vraag wanhoop en woede en haar blik vloog van het kind naar de dorpelingen in de stampvolle winkel, die nu goedkeurend knikten.
Het meisje zweeg, liet een paar traantjes over haar wangen lopen..Tranen, die met een felle handbeweging, als tekenen van zwakte door haar herkend en uitgewist werden.
De vrouw van de slager voorzag stagnatie in de klantbediening en forceerde routineus de doorbraak.
“Moet ik je soms met een vleeshaak door je neus in de koelcel tussen de dode varkens hangen?” Ze keek het kind onverschillig aan en reikte met haar hand naar de kilchromen stang waaraan, tussen zware bloedeloze kadavers, enkele loze haken hingen.
De slager knikte instemmend naar het meisje en uit de wachtende klanten stegen waarderende keelgeluiden op.
Het kind stond er nu helemaal alleen voor en moeder sprong in het wak, dat de slagersvrouw in de ijsharde onverzettelijkheid van haar dochtertje geslagen had.
“Wat zeg je dan?” vroeg ze poeslief.
Het meisje sloeg de ogen neer, nam het schijfje worst aan en mompelde “dankjewel”
“Wát zeg je?” zong de moeder, die haar eigen eerherstel niet uit het oog verloren was.
“Dankjewél” snauwde het kind en klemde het stukje worst tegen haar borst.
“Het is nooit te laat om je kinderen manieren te leren,” spraken de klanten als uit één mond tegen de moeder, die tevreden met haar kind naar buiten liep.
Daar, terwijl moeder haar boodschappen in haar fietstas stopte, gooide het kind het schijfje worst op de grond.
De riem waarmee het teckeltje aan de haak in de slagerspui bevestigd was, zou de afstand tot de lekkernij hebben kunnen overbruggen, ware het niet dat het kind met haar schoen het stukje worst tot net buiten bereik van het hevig trekkende, blaffende en kwijlende diertje schoof.
Mark
9 reacties
Sarakim · 4 april 2004 op 18:19
Precies waarom ik het ook niet zo op kleine kindjes heb, argh. Zo dwars, jakkes. Het kunnen loedertjes zijn soms…
pepe · 4 april 2004 op 19:02
Mooi geschreven, en eerlijk gezegd mag ik dat meisje wel. Het opdringen van dat stukje worst vind ik belachelijk. Als een kind dat niet wil, waarom dan toch maar door drammen.
Ik hoop Mark dat het niet weer een jaar duurt voor je volgende column hier 😉
PS. ik heb ook genoten van je boek.
Mosje · 4 april 2004 op 20:31
Drie maal raden wie dat hondje was.
Kutblaag……
Ma3anne · 4 april 2004 op 20:32
Doet me denken aan het gedicht van Annie M.G. Schmidt: “Ik wil niet meer, ik wil niet meer, ik wil geen handjes geven…”
Wat zijn grote mensen soms toch etters als je klein bent.
Mup · 4 april 2004 op 20:42
Het wordt tijd voor een opvoedcursus voor ouders,
ik ga me dan inschrijven, als schoolagent,
Groet Mup.
viking · 5 april 2004 op 11:08
PRACHTIG dat slagerswijf… 😀 😀 😀
Hier lust ik er meer van.
Li · 5 april 2004 op 11:50
Beeldend en ‘spekglad’ geschreven Mark
Doet me aan vroeger denken.
😡 Wat zeg je dan?
🙂 Dank u wel!
😡 Dank u wel wie? Heet ik soms hond?
🙂 Dank u wel hond…
😉 Li
deZwarteRidder · 6 april 2004 op 10:25
Bijna goed voor een trauma.. de opvoeding van het kind… tssssssssssss
Eftee · 6 april 2004 op 17:51
Lekker gelezen. Ik sta helemaal achter de reaktie van dat meisje. Alleen heb ik een beetje medelijden met dat hondje. 😉