Oorlog

Ik denk dat ze een jaar of zeven, acht was.
“Wat zég je dan?” vroeg haar moeder dwingend.
Slager Burgmans verstarde in zijn reikende pose. De ene hand op de glazen vitrine leunend. De andere, met daarin het schijfje worst reikte daar over heen, naar het kind dat de handjes tot vuistjes gebald achter de rug verstopte.
Het meisje tuitte haar lippen boos maar kon het verlangen naar het stukje worst niet geheel uit haar blinkende oogjes weren. Met de intonatie van een zweepslag en verrassend luid zei het kind “Néé!!!”
De slager wist zich in zijn rol van klantvriendelijke worst-aanreiker, even geen raad. Hij veinsde neutraliteit door de blik naar buiten te richten en loyaliteit aan de moeder door nog even in zijn aanbiedende houding te volharden. De winkel zweeg en keek toe. Veinsde niets te zien. De slager richtte zijn blik langzaam op de moeder en peilde de geestelijke ravage die de brutale weigering van het kind bij haar teweeg gebracht had. .

Het “Nee” van het kind klonk zo definitief dat moeder de fase van de herkansing oversloeg en vol in de aanval ging. Ze greep haar kind bij het nekje en schudde het dwingend heen en weer.
“Wat zég je dan?” Moeder mengde in deze korte vraag wanhoop en woede en haar blik vloog van het kind naar de dorpelingen in de stampvolle winkel, die nu goedkeurend knikten.
Het meisje zweeg, liet een paar traantjes over haar wangen lopen..Tranen, die met een felle handbeweging, als tekenen van zwakte door haar herkend en uitgewist werden.

De vrouw van de slager voorzag stagnatie in de klantbediening en forceerde routineus de doorbraak.
“Moet ik je soms met een vleeshaak door je neus in de koelcel tussen de dode varkens hangen?” Ze keek het kind onverschillig aan en reikte met haar hand naar de kilchromen stang waaraan, tussen zware bloedeloze kadavers, enkele loze haken hingen.
De slager knikte instemmend naar het meisje en uit de wachtende klanten stegen waarderende keelgeluiden op.
Het kind stond er nu helemaal alleen voor en moeder sprong in het wak, dat de slagersvrouw in de ijsharde onverzettelijkheid van haar dochtertje geslagen had.
“Wat zeg je dan?” vroeg ze poeslief.
Het meisje sloeg de ogen neer, nam het schijfje worst aan en mompelde “dankjewel”
“Wát zeg je?” zong de moeder, die haar eigen eerherstel niet uit het oog verloren was.
“Dankjewél” snauwde het kind en klemde het stukje worst tegen haar borst.
“Het is nooit te laat om je kinderen manieren te leren,” spraken de klanten als uit één mond tegen de moeder, die tevreden met haar kind naar buiten liep.

Daar, terwijl moeder haar boodschappen in haar fietstas stopte, gooide het kind het schijfje worst op de grond.
De riem waarmee het teckeltje aan de haak in de slagerspui bevestigd was, zou de afstand tot de lekkernij hebben kunnen overbruggen, ware het niet dat het kind met haar schoen het stukje worst tot net buiten bereik van het hevig trekkende, blaffende en kwijlende diertje schoof.

Mark