Afgelopen weekend hebben we weer heerlijk kunnen genieten van onze kleinkinderen. Het was tijdens de verjaardag van de jongste telg die haar eerste levensjaar heeft voltooid. En zoals dat dan gaat: een feestje in de trant van “kinderen voor kinderen” dus de hele tuin gevuld met kleintjes waarvan de zorgen niet veel groter zijn dan op tijd te kunnen eten, drinken, piesen en poepen. En dan is het geweldig om te zien hoe onbezorgd ze door het leven kunnen huppelen… “Mag ik snoepje opa ?”. “Natuurlijk manneke”.
Het beeld flitste alsof er een actieve onweersbui achter het scherm hing. Uit de luidsprekers dreunde de inslagen en veroorzaakten het effect van een heuse armageddon. Gaza stad juli 2014. Claxonnerende voor ambulances doorgaande bestelbusjes, gillende en huilende mensen, volslagen ontredderd en rennend voor hun leven.. Op de weg plassen met bloed en hysterische ouders die al schuddend hun getroffen kinderen tot leven proberen te wekken. Iemand schreeuwt iets over martelaren, een ander over Allah… Uitingen van wraak weerkaatsen tegen de omvallende muren en verstommen in het geraas van vallend puin…
Mensen rennen met kinderen in hun armen naar “nergens” omdat “ergens” te gevaarlijk lijkt… Gillende sirenes zwellen aan, een zware dreun rolt aangewakkerd door de basreflexbox , dreigend hard de kamer in…De ramen trillen. Er steekt een armpje van onder puin, een vader probeert wanhopig in zijn eentje een betonnen pilaar te tillen. Hij schreeuwt om hulp….
Op het scherm volgt een interview met een bekende regeringsleider die voorzien van ondertiteling de noodzaak uitlegt van het bombarderen van de vijand, gevolgd door een ander persoon die hetzelfde doet geredeneerd vanuit het andere kamp… De moeite van het ondertitelen had men zich kunnen besparen. Niemand die dit soort raaskallende redenaties vanuit gezond verstand snapt of wil snappen.
De uitleg wordt afgesloten door een koele statistische opmerking van de nieuwslezer: ruim dertienhonderd doden. Eén op de vier slachtoffers betreft een kind…
Ik zet de oorlog zachter en kijk naar een foto van onze vier overgezonde kleintjes. Hij staat naast de TV op de kast. Ze stralen en genieten van hun heerlijk onbezorgde leventje in vrede en veiligheid. Ze hebben nog geen idee wat ze de komende jaren gaan ontdekken. En dat wil je eigenlijk zo lang mogelijk rekken.
Eén op de vier slachtoffers is een kind… “het kind van de koele berekening”… Iets om maar weer eens over na te denken…
Brompot
5 reacties
troubadour · 2 augustus 2014 op 22:15
Hoe de enige democratie in die regio dit op zijn geweten wil hebben! Buitengewoon goed geschreven. Hulde!
Chris · 2 augustus 2014 op 22:56
Had net het stukje van hakunamatata verwerkt, en dan nu dit….. Mijn vrouw is vanavond naar een verjaardagsfeestje………alleen. Ik durf niet meer………..
arta · 3 augustus 2014 op 10:37
Erg goed en treffend geschreven.
De meerdere lettertypes maken de lay out slordig.
Bart Brompot · 8 augustus 2014 op 08:56
Dank voor de reacties. De opmerking van Arta rond de verschillende lettertypes onderschrijf ik. Volgende keer beter.
Meralixe · 8 augustus 2014 op 10:33
Computerproblemen? Ook ik heb reeds gewerkt met verschillende lettertypes om het verhaal eventueel te verduidelijken of kracht bij te zetten. Telkens was dit na het plaatsen op de voorpagina omgezet naar het gewone lettertype. Maar, inderdaad men moet er mee opletten of het wordt wat slordig.
Over de column? Natuurlijk is er die oorlogsellende maar kinderen groeien hier in het ‘rijke’ Westen ook niet in ideale omstandigheden op hoor. Mijn (twee) kleinkinderen zijn vijf jaar en mogen volgend jaar naar de grote school zoals ze dat hier noemen… als ze de norm halen…